________________
सिंदूरप्रकरः वतां थाकी गयो, 'तेवारे गाम नजीक कामदेवना देहरामां जा सूतो. एवा मां तेज शेनी विषा एवे नामें पुत्री , ते पण तिहांज कामदेवनी पूजा करवा ावी .तेणें दामन्नक सूतेलो दोतो,अने तेना अंगरखानी कमें कागल बांधेलो दीगो,तै लश्ने वाचवा.मांमयो.' तेमां स्वस्तिश्री गोकुलात् समुदत्तयो ग्यं सानंद लिख्यते. ए. दामनकने अपीत पाणीयें शीघ्र विष देजो एमां कां विमासण करशो नही. एवो काग़ल वांची कन्यायें विचायुं जे महारो पिता का गल लखतां निवेथी एक कानो चूकी गयो बे, केम के विषा महारुं नाम ने ते स्थानकें विष देजो, एवं जूलथी लखा गयुं . पड़ी आंखनुं काजल काढी सलीयें करी कानो दाविषने स्थानकें विषा करी पाबो कागल तेनी कसमां बांधीने कन्या पोताने घरे बावी. पालथी दामन्नक पण जाग्यो,ते चालतो चालतो अनुक्रमें शेठने घरे आव्यो, पुत्रने कागल दीधो, तेणें कागल वांची तत्काल महोत्सव पूर्वक पोतानी बहेन विपा तेने परणावी दीधी. केटलेकदिवसें सागरदत्त पण गोकुलथी. घेर याव्यो. वात सांजली मनमां वि पाद उपन्यो अने चिंतववा लाग्यो जे में झुं विचायं बने शहारे नीपy ॥ यतः॥ अनं. चिंतिऊर अनं दुश्, अन्न विढवा यन्नं खाइ॥ऊचालु ते थिर थया, थिरवासो ते जा ॥ १ ॥ में लानने माटे मूल पण खोयो ! तथापि हजी का उपाय तो करूं के जेम ए विपत्ति पामे ? एम चितवी शेठ वली चांमालने घेर गयो, अने कह्यु के अरे पापी चांमाल!आते तें झुं कयुं ? जे तें दामनकने जीवतो मूक्यो? पण अद्यापि जो बाटर्बु काम करे तो जेटलुं व्य तुं. माग, तेटलुं हुँ आपुं. तेवारें चांमल बोल्यो के हे स्वामी ! तमें देखाडो, तेने हणुं. तमारी बा सफल करूं ? शेवें संकेत कीधो के संध्यानी वेलायें दुं जेने मांतरने देहरे मोकलुं, तेने हजे. एम कही घेर आवी शेत कहेंवा लाग्यो के अरे मूर्यो ! हजी सुधी तमें मातंरनी पूजा नथी कीधी ? काम तो पूजाथी सराडे चडे. ते सांजली पुष्पादिकें बाब जरी मातर पूजवा माटें संध्या समयें जमाने मोकल्यो. तेने मार्गे जातां रस्तामां सालो मल्यो,तेणें पोताना बनेवीने तिहांज उनो राख्यो,धने पोतेमा . तर पूजवा तेनी पासेंथी बाब लश्ने गयो. ते जेटले देहरामांहे प्रवेश करे ले, तेटले जे खंगिलें तेने खङ्गे करी मारी नाख्यो, ते वखतें महोटो कोलाहल थयो. लोकें उत्तख्यो जे या शेठनो पुत्र . ते वात शेवें सांजली शेग्ने