________________
4G जैनकथा रत्नकोष नाग पहेली. वतो नथी. तेवारें राजा अजयकुमारने का अनयकुमार कोटवालने कह्यु के नगरता दरवाजामां को नवीन माणस प्रवेश करे, अथवा बाहिर नीकले, तो उसखीने जवा देजो, कोटवाले पण गुप्त पणे दरवाजे रही चोकसी करतां एकदा रात्रिने दखत रोहणीयाने नगरमा प्रवेश करत्नां अंगित कारें चोर जाणीने पकड्यो. बांधीने, राजा आगल आण्यो. रा जायें अनयकुमारने पूनयुं के एने कहेवी शिक्षा करीयें ! तेंवारें कुमरें कह्यु के चोरेली वस्तु दाथ लाग्या विना शिदा थ६. शके नही, राजायें चोरने पूज्युं के तुं क्या गामनो रहेवासी बी अने तहारुं नाम गुंडे ? त था धंधो गुंडे ? ते कहे. घोर बोल्यो महारुं नाम जुर्गचंग डे जातें कुमंबी डं अने शालिग्राममा रहुँ डं, कोई काम विशेषे थाही आव्यो . यावतां असुर थइ तेथी तलारें मने पकड्यो. ते सांजलीराजायें प्रबन्नपणे ते वात नो निश्चय करवा माटे शालीग्रामें माणस मोकल्यो, पण चोरें तें ग्रामना सर्व माणसो साथै प्रथमथी संकेत करेलो हतो माटे तिाना रहेवासी तेमज तेनुं नाम गम सर्व ते माणसने कही संनलाव्युं. तेवारें माणसे फ रीआवी राजा बागल सर्व समाचार कह्या ते सांजली अनयकुमार विचायं जे ए चोर ले पणमहाकपटी बे. पड़ी तेने दिलासीपी.पोतानी पासें राख्यो.
जेबारें अनयकुमार सामायिक पोसह यमुख करे, तेवारे ते पण तेमज अनयकुमारनी साथै श्रावकमी करणी करे, तेना मनोगत नाव कोइ जाणे नही॥ यतः॥ रामनवाच ॥ पश्य लक्ष्मण पंपायां,बकः परमधार्मिकः॥ शनैश्च मुंचते पादौ, जीवानामनुकंपया ॥ १ ॥ मत्स्य-वाच ॥ सहवास्येवजाना ति, सहवासिविचेष्टितम् ॥ प्रशंस्यते च रामेण, तेनाहं नकुलीकृतः ॥ २ ॥ मुखथा मिष्ठवचनबोले अने संसारमा तो मिष्टवचन वन लागे तेथी कोय लनी ऐसें अक्गुण ढंकाइजाय॥यतः ॥ पिकस्तावत् कृष्णः, परमरुणया प श्यति दृशा ॥ परापत्यपी स्वसुतमपिनो,पालयति यः ॥ तथाऽप्येषोऽमीषां, सकलजगतां वननंतमो ॥ नदोषा गण्यते, मधुरवचनानां कचिदपि ॥१॥
हवे अनयकुमारे एक आवास कराव्यो, तेमां विचित्र चित्रामण क राव्यां, नानाप्रकारना चंडुवा बंधाव्या, आवासनी नपर अत्यंत सुंदर ध्व जान बंधावी माहे सेलारस, अगरवंदनदेपन कराव्यां, धूपपरिमल वि स्तास्या, हारमा तोरण बंधाव्यां, अपूर्व शय्या पथरावी, फूल पगर जरा