________________
सिंदूरप्रकरः .
५७ पुत्र थयो, तेनुं नाम रोहपीयो एवं स्थाप्यु. अनुक्रमें यौवनावस्था पाम्यो. तेवारें अनेक विद्यानो अन्यास कीधो. सर्व कलाठमां निपुण थयो. एक दा तेना फिताने. मरणर्नु कष्ट व्यु, तैवारें पुत्रने कहेवा लाग्यो के हे वत्स ! तुं महारुं वचन अंगीकार करं, तोढुं मरूं! जे माटे तुं केवारें पण श्री महावीर देवनी वाणीसांन्लीश मां. रोहणीये तेमज कबूलक युं. तेवारेंलो हखुरो. मरण पाम्यो तेनां मृतकार्य करी नगरंमां चोरी करतो फस्या करे.
हवे एकदा श्रीमाहावीरस्वामी विहार करता तिहां समोसस्या, देव तायें समोसरणनी रचना करी, ते समोसरणमां बेशी नगवान् देशना देवा लाग्या, ते समयें रोहणीयो पण पर्वतमांभी निकली राजगृही नगरी तरफ जातां मार्गमां समोसरण देखी चिंतववा लाग्यो जे ए मार्गे जतां महागथी वीरवचनजरूर संजनाशे,तो पितानी आझामो नंग थाशे? अने बीजे मार्गे जाइश तो वखत घणो लोगशे. तेम गयाविना पण चालशे नही. तेथी वे कानमा अांगलो घाली वेहु पगरखां हाथमा लइ एकदम दो ड्यो अने समोसरण नजीक श्राव्यो, तेवारें परामां कांटो लागो, तेने का हादवा माटे कानमांयीं आंगली काढीने नीचो नभ्यो, ते. वखत सर्व संदे हनी हरनारी अमृततुल्य एवी श्रीवीरनी वाणी श्रवणें सांजली. ते वाणीमां देवताना स्वरूपनुं वर्णन ते समय आवेj हतुं, वे जेम केः- ॥ गाथा ॥ केसति मंस नह रो, म रुहिर वस चम्म मुत्त पुरिसेहिं ॥ रहिया निम्मल देहा, सुगंध नीसास गयलेवा ॥ ॥ अंतमुटुतेणंचिय, पऊत्ता तरुणपु रिस संकासा । सवंग नूसण धरा, अजरा निरुया समा देवा ॥ ॥ णिमिस नयणा मणक, साहणा पुप्फ दाम अमिलाणा ॥ चरिंगुलेग नूमिं, न बिंतिः सुरा जिंणा बिति ॥ ३ ॥ कांटो काहाडतां ए गाथा सांजलीने ते वचनने घणां ए वीसारवा मांमयां, पण कोश्रोते वीसरे न ही पनी गाममां जा चोरीकरी लोकोने संतापीने चोर स्वस्थानकें गयो. एकदा तिहांनी सर्व प्रजायें राजानी बागल विनति करी के स्वामी ! या गाममां चोरनी आगल अमाराथी रही शकाय नही ? ले सांजली राजायें सेवकोने बोलावी कह्यु के अरे ! तमें चोरनों निग्रह केम नथी करता !!! ते सांजली सेवको बोल्या के स्वामी! अमें तो घणाय प्रपंच कस्या, परंतु ए चोर दणमां देखाय अने क्षणमां न देखाय, तेथी अमारा हाथमांज था