________________
४६
जैनकथा रत्नकोष नाग पहेलो. ( पुण्यपापे के ) पुण्य अने पाप ते धर्म अने अधर्म ए बेने पण ( व्यन क्ति के०) प्रगट करे जे. एटले आ'पुण्य ने अने आ पाप , ए प्रकारे प्रकट करे .. ते पुण्य अने पाप' कहेवां जे? तो के ( सुगतिकुगतिमाग्र्गों के) पुण्य ते देवनरादि सुगतिमार्ग, पांप ले नरकतिर्यग्रुप कुगतिमार्ग जाणवो. वली पण जे गुरु, ( कत्याऽकृत्य के) करवाने योग्य ते कृत्य अने न करवाने योग्य, ते अकृत्य, तेना (नेर्दै केप) विवेक एटले विचा र तेने ( अवगमयति के०) जणावे . जेम प्रदेशी राजा माहानास्तिकम ति हतो, तेने केशीगणधर गुरुये प्रतिबोध करीने तत्त्वमार्ग विषे स्थापन कयो. माटे हे नव्यप्राणीयो ! ए प्रकारे जाणीने मनमां विवेक लावीने सं सारसमु तरवाने माटें नावसमान एवा श्रीगुरुनी सेवा करवा योग्य , अने गुरुनी सेवा करनार सुजनोने जे पुण्य । इत्यादि सर्व पूर्ववत् जाणवू १४
टीकाः-अथ पुनरपि गुरुसेवायाः फलमाह॥ विदलयतीति॥जोनव्याः!तं गुरुं विनाऽन्यः कश्चित् जवजलनिधिपोतःप्रवहणं नास्ति । नव एव संसार एव जलनिधिः समुश्स्तत्रपोतःप्रवहणं संसारसमुश्तारणेप्रवहणसमानं गुरुं विनाऽन्यः कश्चिन्नारितायोगुरुः बोधं कुत्सितज्ञानं-मिथ्यात्वं विदलयति । पु नर्यो गुरुः आगमार्थ सिद्धांतानां अर्थ बोधयति झापयति। पुनर्यो गुरुः पुण्य पापे पुण्यं च पापं च पुस्यपापे ते धौधौ अपि व्यनक्ति प्रकटयति । इदं पुण्यमिदं पापमिति । कथंनूते पुण्यपापे सुगतिकुगतिमार्गों सुगतिश्च कु गतिश्च सुगतिकुगती तयोर्मागौ पुण्यं देवमरादि, सुगतिमार्गः पापं नरकति र्ययूपं कुगतिमार्गः। पुनर्यो गुरुः कृत्याऽकृत्यनेदं अवगमयति कर्तुं योग्यं कृत्यं कर्तुमयोग्यं अकृत्यं । कृत्यं च अकृत्यं च कृत्याकत्ये तयोर्जेदो विवेको विचार स्तं झापयति ॥ यथा प्रदेशी नृपः महा नास्तिकमतिः केशिगणधरगुरुणा प्रतिबोध्य तत्त्वमार्गे स्थापितः॥जो नव्यप्राणिन् ! इति ज्ञात्वा मनसि विवेक मानीय संसारसमुश्तारणाय प्रवहणसमान श्रीगुरोः सेवा कार्या । गुरोः सेवां कुर्वतां च सतां यत्पुण्यमुत्पद्यते तत् पुण्यप्रसादात् उत्तरोत्तरमांग लिक्यमालाविस्तरंतु ॥ १४ ॥
नाषाकाव्यः-हरिगीतबंद ॥ मिथ्यात दलनसिक्षांत साधक, मुगति मारग जान ए ॥ करनी अकरनी सुगति उर्गति, पुन्न पाप बखान ए॥संसारसा