________________
२३७ जैनकथा रत्नकोष नाग पदेलो. मोदें पहोतां ॥ दोहो ॥ जीनें साचूं बोलीयें, राग शेष करि दूर ॥ उत्तम गुं संगत करो, लाने जिम सुखपूर ॥ जीराग्लांनाम पदायारैः ॥ ए पां चमा अने बहन बे उत्तर आश्रयी पद्म पद्मिनीनी कथा कही ॥ ५॥ ६ ॥
हवे सातमी एबानो उत्तर एक गाथायें करी कहे बे. ॥ गाथा ॥ अस्त वसह पसुन, जो लंड वंधियं पि दु कर ॥ सो स वाण निहींणो, नपुंस होइ मरिकणं ॥३॥ नावार्थः-जे पुरुष (अस्स के०) घोडा अने (वसह के वृषनं एटले बलंद तथा बोकडा प्रमुख पशुग्ने (लंब के०) लांडे, अांक देवरावे, नाक वींधे, गलं कंबल कापे, श्नोत्र कापे, ते जीव सर्व मनुष्योमांहे हीणो अधम जाणवो अने मरीने नपुंसक थाय ॥ २३॥ जेम गोत्रासें अनेक जीवना अवयंव द्या, तेथी घणा नव लगें नपुंसकपणुं पाम्यो, ते गोत्रासनी कथा कहे .
वणिकयामें मित्रदेव राजा राज्य करे बे. तेनी श्रीदेवी नामें पट्टराणी बे. एकदा तिहां श्रीवर्षमान जिन समोसस्या. बार पर्षदा मलीधर्मदेशना सांनतीने सर्व हर्षवंत थया. तिहां श्रीमहावीरना' प्रथम शिष्य अने सा त हाथ प्रमाण शरीर वाला,अदीपमहाणसी प्रमुख अनेक लब्धिना धार क एवा श्रीगौतमस्वामी ते बहने पारणे श्रीमहावीरने आदेशे पात्रां पडिले हीने वणिकयामें वहौरवा माटें थाव्या. तिहाथी वहोरी पाना वलतां मा र्गमा घणा राउलजने वींटेली अने आकरा बंधने वांधेलो एवो एक पुरुष दीतो. ते केवो दीठो ? तो के जेना कान, नाक, होत, जीन बेद्यां , जेनुं धूलथी शरीर खरड्युं बे, अने तिल तिल जेटलुं तेना शरीरनुं मांस बेदी बेदी तेने खवरावे . एवो दयामणो, अने दुःखीयो देखी, ए पापर्नु फल ने, एम जाणी मनमां वैराग्य प्राणीने श्रीमहावीरपासें वी शरियावहि पडि कमी, नात पाणी आलोइने पूवा लाग्या के हे जगवन ! केवा प्रकारना रौ५ कर्मे करीने ए पुरुष एवो महा पुःखीयो थयो ? तेवारें जगवान् बोल्या के हे गौतम ! सांजल.
हबिणानर नगरें सुनंदराजा राज्य करे . ते गाममां गायोने बेसवा माटे लोकोयें एक मांझवो करावेलो जे ते गायो बाहेर जंगलमांथर तृणादि क चरी पाणी पीने सांजनी वखतें मंझपमां ावी सुखें बेसे. ते गाममां को नीम नामें पुरुष रहे . तेनी उत्पला नामें स्त्री ने. तेनो पुत्र गोत्रा