________________
२१३ जैनकथा रत्नकोष नाग पदेलो. मध्ये श्रेष्ठ अने गुरुना पण अत्यंत. गुरु एवा जे तमें ते तमारी निंदा करी; तो ते पापी पुरुपोयें मोहें करीने एटले अज्ञानें करीने मेरु पर्वत' पण तृण सरखो गण्यो. अने समुश्ने पण गोष्पद सरखो गण्यो; एवं जाणवू. अर्था त् तमारी निंदा करनारा प्राणी अति मूर्ख जमणवा ॥ ५॥ .
॥ च्युतश्चिंतामणिः पाणे, स्तेषां लब्धा सुधा मुधा ॥ यैस्ते शासनस र्वस्व, मझानै त्मसात्कृतम् ॥ ३ ॥ . नावार्थः हे नाथ, जे ज्ञानरहित एवा पुरुषोयें तमारी आझार्नु रहस्य अंगीकार कयुं नहिं; ते पुरुषना ह स्तथी चिंतामणिज भ्रष्ट थयो, किं वा ते पुरुषोने प्राप्त थए@ अमृत व्यर्थ गयु. एम जाण ॥ ३ ॥
॥ यस्त्वय्यपि दधौ दृष्टि,मुल्मुकाकारधारिणीम् ।। तमाशुशुणिः सादा, दालप्यालमिदं हि वा ॥४॥ नावार्थः हे नाथ! जे जन तमारे विषे ज्व लितकाष्ठना आकारने धारण करनारी एटले क्रोधे आरक्तवर्ण एवी दृष्टिने धारण करे जे, तेने यागुशुणिः , एटले अग्नि, एवं साक्षत् कहि स्तुति कर्ता (अलं के०) पूर्ण थयुं एम कहि रहि गयो, अर्थात् स्तुतिकर्ता पुरुष, तेने अनि बालो. एवं कहेवा मा प्रथम प्रवृत्त थयो,परंतु तेने अनि एम कहिने बालो एवं नाशसूचक क्रियापद कहेQ ए ठीक नही एम विचार करी तेने अनि एटलुंज बोली पागल स्तब्ध रही गयो ॥ ४ ॥
॥ त्वबासनस्य साम्यं ये, मन्यते शासनांतरैः ॥ विषेण तुल्यं पीयूषं, तेषां हंत हतात्मनाम् ॥५॥ जावार्थः हे नाथ ! जे पुरुषो, तमारा शा सनने परशासननी साथें समान माने , ते जनने (पीयूपं के०) अमृत,ते विष सरखं डे, (दंत के० ) ए महोटा खेदनी वात ! वली ते जन कहेवा जाणवा ? तो के निंदा करवा योग्य डे मन जेनुं एवा जाणवा ॥ ५ ॥
॥अनेडमूकानूयासु,स्ते येषां त्वयि मत्सरः॥ गुनोदर्काय वैकल्य,मपिपापे पु कर्मसु ॥६॥ नावार्थ:-हे नाथ! जे पुरुषोने तमारेविषे अत्यंत शेषप्राप्त थयो, ते पुरुषो,कर्ण अने वचन एनएं रहित था. अने ए प्रकारना कथन करनारना पापकर्मने विषे जे व्यंगत्व थाय,ते पण गुनफलने माटें जे.॥६॥
॥ तेन्योनमोंजलिरयं, तेषां तान् समुपास्महे . ॥ त्वबासनामृतरसैर्येरा मा सिंच्यतान्वहम् ॥ ७ ॥ लावार्थः-हे नाथ! जे जनोयें तमारा शास नरूप अमृतरसें प्रतिदिवस पोतानो यात्मा सिंचन कस्यो , ते जनोने न