________________
१०. जैनकथा रत्नकोष भाग पहेलो. ते ढुं मानुं नही. तेवारें मृगलीयें कह्यु के हे पाराधी ! आ समयें जेतुं कहे तेवा सम हुँ खावं! तेवारें आहेडीयें कह्यु के शीख पूबतां कुशीख आपे, तेनुं पाप तहारे शिरले, तो ढुंजावाद्यु. तेवारें हरणीये ते प्रतिज्ञा करी, अने पाराधीयें तेने जवा दीधी, पंजी ते पोताना बालकोने धवरावी संतोषी ने पोतानुं वचन पालवा माटे पाबी आहेडी पासें सावीने कहेवा लागी के हे वधक ! ढुंकयी दिशायें नासी ज़ालं तो तदारांबाणथी लूटुं ! ते सां नली बाहेडी विचारवा लाग्यो के हूँ एंने कुशीख आपीश तो मने पाप लागशे, माटें खरूं कहेवु जोश्य, एम चिंतवीने कहेवा लाग्यो के जो तुं जमणी बाजुयें नाशी जा, तो लूटे, एवं वचन सांजली हरणी जमणी बाजु नाती तेथी लूटी. माटे हे सऊन ! शीख आपतां कुशीख आपे तो ते म हापापी कहेवाय. तो हवे तुं महारो मित्र बतां मुझने कुशीख केम आपे ले ? जो कोइ बापडा पामर लोकोयें धर्म नही वरखाण्यो तो झुं तेथी धर्म व्यर्थ थइ गयो रामजवो ? जो अांधले पुरुर्षे सूर्य न दीठो, तो झुं सूर्य नधी नग्यो, एम समजवू? माटे संसारमाहे सारपदार्थ, सर्वलोकनो आधार, सर्व सुखनो नंमार, स्वर्गापवर्गनो दातार, अचिंत्यचिंतामणि समान, सक लकलाप्रधान एवो एक धर्मज में एम जाणवू,
वली सहन बोल्यो के अहो कुमर ! तुं तो महा कदाग्रही देखाय , जेमाटे धर्मनां फल देखतो बतो पण हजी मानतो नथी. रासन, पूंन पक डयुं ते मूकबुज नही. एवो तहारो न्याय . जेम कोश्यामीण माता पितायें पुत्रने शीखव्युं जे पांच जर्णमां बेशी जे वात अंगीकार करीयें, ते मूकीयें नही. एवी शिक्षा दीधी. एकदा ते मूर्ख शिरोमणियें एक सांढनाशीजतो हतो तेथी तेणे पांचनी सादीथी तेनुं पूंड पकड्युं पणं मूके नही तारें लोक क हेवा लाग्यां के हे मूर्ख! मूकी आप. पण पेलो मूके नही, तेम तें पण हत लीधो ते बोडतो नथी. हजी पण जो महारुं कर्तुं न माने तो चाल पागल बीजालोकोने पूबीये. एम वाद करतां परस्परें नेत्रनी होड करी.एटले जे हारे ते पोतानां नेत्र काढी आपे. आगल. को गाममां जर लोकोने पूज्युं के धर्म उत्तम के अधर्म? तेवारेंते मूर्योय पण धर्मनीज स्थापना कर।, ते वाणी सांनली सऊन हर्ष पाम्यो. पागल जतां कुमरनी पासेंथी होडमा हारेलां नेत्र माग्यां,कुमरे पण पोतानी चटु बरी वडे काहाडी आपी, तेवारें सऊने