________________
२६ - जैनकथा रत्नकोप नाग पहेलो. . योगनी वार्ता पण क्याथीज प्राप्त थशे? अर्थात् प्रसन्नमुखत्वादि योगनी मुश पण ते हरिहरादिकोने नथी तो ते योग तो तेने क्याथीज होय ? ॥१॥
॥ त्वां प्रपद्यामहे नाथ, त्यां स्तुमास्त्वामुपास्महे ॥ त्वत्तोहि न परस्त्रा ता, किं ब्रूमः किमु कुर्महे ॥ ५॥ नावार्थ:-हे नाथ !. अमें तो तमें जे नाथ, तेनोज अंगीकार करीयें बैयें. अने तमारी स्तुति करीयें .यें. तथा तमारी उपासना करीयें बैयें. कारण के, तमाराथी बीजो कोइ रहाण कर नारो नथी, ए माटें अमें बीजुं हुं बोलीयें! अने झुं करीयें ! ॥ ५ ॥
॥ स्वयं मलीमसाचारैः,प्रतारणपरैः परैः॥ वंच्यते जगदप्येतत्, कस्य फू त्कुर्महे पुरः ॥ ६ ॥ 'नावार्थ:-हे नाथ! स्वतः जेनो अति मलीन आ चार , अने बीजाने फसाववामां तत्पर एवा अन्य हरिहरादिकोयें आ सर्व जगत् पण फसाव्युं जे. ए अमें कोनी भागल पोकार करीयें ? ॥६॥
॥ नित्यमुक्तान जगजन्म, स्थेनदयकृतोद्यमान् ॥ वंध्यास्तनधयप्राया न्, कोदेवांश्चेतनः श्रयेत् ॥७॥ नावार्थ:-हे नाथ! कयो सचेतन पुरुष एवीरीतना हरिहर देवोनो आश्रय करे ? अर्थात् कोइ पण जीव करेज नहिं. हवे ते देव कहेवा ? तो के निरंतर मुक्तिपदने प्राप्त थयेला, अने वली जगत्नी उत्पत्ति,स्थिति अने संहारने विषे उद्युक्त, एकारण माटे ते वंध्यापुत्र सरखा , एटले जे नित्यमुक्त सिम बता वली जगतनी उत्प त्यादिक करे , माटे ते वंध्यापुत्र सरखाज जाणवा ॥७॥
॥ कृतार्था जतरोपस्थ, स्थितैरपि दैवतैः ॥ नवादृशानिन्दुवते, हाहा देवास्तिकाः परे ॥ ७ ॥ नावार्थ:-हें देव! बीजा केटलाएक आस्तिक एटले तीर्थिक ( हाहाइतिखेदे के ) अरे तूं कहेवू ? अने केवा खेदनी वात ? के तमारा सरखा देवोने निंदे !!! हवे ए आस्तिकजनो केवा ? तो के जठर (पेट) अने उपस्थ ( शिश्न) एवं करी दुःखित एवा पण देवोयेंज कृतकार्य थया एम माननारा ३ ॥७॥
॥ खपुष्पप्रायमुत्प्रेक्ष्य, किंचित्मानं प्रकल्प्य च ॥ संमांति देहगेहे वा,न गेहे नर्दिनः परे ॥ए ॥ जावार्थः-बीजा केटलाएक तीर्थिक, पोताना घरमध्येंज शूर थका कांक दरिहरादिकोयें कहेला आकाशपुष्प सरखां न होनार अने अविद्यमान एवा खोटां साधननी संभावना करी अने वली बीजा अनुमाननी पण कल्पना करीने पोतानोज मत खरो छे ! एवा