________________
३४
दिगंबर जैन..
" परंतु हें म्हने जे वचन आप्युं छे हेर्नु शु?" .
"तेनो शं विचार होय ! ते पोताना विचारमाथी मुद्दल काढी नांखवो एटले थयु. नीच कार्य बाबत अजाणपणाथी आपेलं वचन ते कार्यनुं हलकापणुं जणाई आव्या पछी पाळq एटलेज महत् पापं गणाय, ए वात तुं हवे बिल्कुल वीसरी जा!"
"हा; तेम पण करीश, परंतु फक्त एक शते उपर " देवदत्त घगाज शांतपणे बोल्यो.
" ते कई शर्त ? " रुपसुंदरीए उत्सुकताथी पूछ्युं. " हारा मधुर प्रेमनो म्हने एकवार पण स्वाद मळे तेज. "
" हं ! आवा अभद्र शब्द फरीथी म्हारी पास बोलीश पण नहीं. त्हारा जेवा नीच माणसने हवे पछी म्हारा दर्शन पण नहीं थाय ते खूब ध्यानमा राखने !"
“रुपसुंदरी ! आवी कठोर बनीश नहीं !" हेना हृदयना प्रेमनी नहीं, पण दयानी भावना जागृत करवाने पण पोतानो इष्ट हेतु पार पडे छे के नहीं ते जोवाना उद्देशे ते गळगळो थई बोल्यो. “ हारा सिवाय म्हारी शी स्थिति थई छ हेनी कल्पना पण हने नहीं होय, परन्तु हुं खचित कहुं छु के आ बे दिवसमां जमण अने निद्रानी पण म्हने खबर नथी, भने हजु पण तुं पोतानी हठ जो आवीज राखीश तो एक तरुणनी हत्यानुं पाप निःसंशय त्हारा उपर बेसशे. त्हें शील
