________________
'रुपसुंदरी .
"देवदत्त" व्हेना आ पाजीपणाना भाषणथी रुपसुंदरी जरा गुस्साथी बोली - "म्हारुं भाषण किंवा वर्तन तुं अथवा एकंदर जगत् खरूं मानो के खोडं मानो, ए जोवानी म्हने जरुर नथी - हुं तेनी परवा पण करती नथी. म्हारा मनथी हुं निष्पाप देखाई एटले बस ! अधम ! म्हारा जेवा गीध, माखी . के कुला तो शुं पण त्हारा जेवा सदैव उकरडा फूंकता रहेनारा लंबकर्ण पण ते महात्माना दर्शनथी पोतानो स्वभाव तद्दन विसरी जाय !"
तेणी घणीज कळकळती अने गंभीरपगाधी बोलती इती, तोपण व्हेना मनपर व्हेनी बिल्कुल असर थई नही. उल्टी तेणी पोतानी मश्करीज करे छे एम व्हेने लागतुं हतुं - हेणीनुं बोलवु बंध थतांज ते बोल्यो:--
३३
4
((
44
हवे आवो विनोद करवो बंध कर " एटलुं बोलीनेज ते थोभ्यो नहीं, के तरतज तेणीनो हाथ पकडवा देणे पोतानो हाथ लंबाव्यो. हाथ लंबावतांज “ हं ! खबरदार नीच, म्हारा शरीरने हाथ ळगावीश तो ! " एवा उद्गार रूपसुंदरीना म्होमांथी बहार पढ्या. आ वखत ते कोई विक्रायली वाघण प्रमाणे देखती हती अने तेणीनो अवाज पण एटलो तेजस्वीवाळो हतो के आटलो पाजी देवदत्त पण तेणीनो स्पर्श करवानी हिंमत चलावी शक्यो नहीं. ते दूरथीज तेणी प्रत्ये बोल्योः
" त्यारे पछी तुं जे बोले छे ते मश्करी नथी शुं ? "
" बिल्कुल नहीं ! " फक्त शीलनुं अभेद्य कवच धारण करेली ते ललनाए उत्तर आप्यो.
----
