________________
१०२ राय धनपतसिंघ बहाउरका जैनागमसंग्रह नाग तेतालीस-(४३)-मा पणे जीववानी श्वाथी (वंतं के०) वांतं एटले वमन करेला जोगने (आवेचं के)
आपातुं एटले पीवाने अर्थात् नोगववाने (श्वसि के०) श्छा करे , तेमाटें मर्याः दानुं उबंधन करनारा एवा (ते के०) तने (मरणं के०) मरण (सेयं के०) श्रेयः एटले कल्याणरूप (जवे के०) नवेत् एटले होय. पण ए अकार्य कस्याथी तारुं कल्याण नथी. कहेलु डे केः-वरं प्रवेष्टुं ज्वलितं हुताशनं, न चापि ननं चिरसंचितं व्रतम् ॥ वरं हि मृत्युः सुविशुद्धकर्मणा, न चापि शीलस्खलितस्य जीवितम् ॥१॥७॥
(दीपिका) अथ अधिकारापन्नमेव अर्थमाह । तत्र राजीमती किल एवमुक्तवती रथनेमि प्रति।धिगस्तु नवतु । ते तव । पराक्रमम् इति शेषः । हे यशःकामिन् कीतरजिलाषिन् । इति रोषेण क्षत्रियामन्त्रणम् । अथवा अकारप्रश्लेषात् हे अयशःकामिन् । धिगस्तु नवतु तव । यस्त्वं जीवितकारणात् असंयमजीवितहेतोर्वान्तमिबसि आपातुं जगवता परित्यक्तां जोक्त मिसि । अतः श्रेयस्ते तव अतिक्रान्तमर्यादस्य मरणं जवेत् । शोचनतरं तव मरणं न पुनरिदमकर्मासेवनम्।त धम्मो से कहि। संबुद्धो पवळ श्रीरामई वि तं बोहिऊण पवश्या । अन्नया कयाइ सो रहनेमी बारवईशो निक्खं गहिऊण सामिसगासं आगळंतो वासवद्दलएण अनाहर्ज एगं गृह पविको।राईमई वि सामिणो वंदणाए गया । वंदित्ता पमिस्सयमागबंतीय अंतरा वरिसिएण निन्ना अयाणंती तमेव गुहं अणुप्पविका जब सो रहनेमी दिछा य तेण सोहणा एसा वबाणि अपसारियाणि । ताहे तीए अंगपञ्चंगाणि दिहाणि । सो रहनेमी तीए अनोववन्नो दिहो । अणाए अंगिआगारकुसलाए णा अ असोहणो जावो एअस्स। ततः सा तमिदवादीत् ॥७॥
(टीका) व्याख्या । तत्र राजीमती किलैवमुक्तवती । धिगस्तु । धिक्शब्दः कुत्सायाम् । अस्तु नवतु ते तव । पौरुषमिति गम्यते । हे यशस्कामिन्निति सासूर्य दात्रियामन्त्रणम् । अथवा अकारप्रश्वेषादयशस्कामिन् । धिगस्तु नवतु तव । यस्त्वं जीवितकारणात् असंयमजीवितहेतोर्वान्तमिवस्यापातुं परित्यक्तां जगवता अनिलषसि नोक्तुमत उत्क्रान्तमर्यादस्य श्रेयस्ते मरणं नवेत् । शोजनतरं तव मरणं न पुनरिदमकार्यासेवन मिति सूत्रार्थः । त धम्मो से कहिउँ । संबुछो पवळ य । राईमईवि तं बोहेऊणं पवश्या । पछा अन्नया कयाइ सो रहनेमी बारवईए निकं हिंमिजणं सामिसगासमागतो वासवद्दलएण अनाह । एक गुहं अणुप्पविहो । राईमई वि सामिणो वंदणाए गया । वंदित्ता पडिस्सयमाग। अंतरे य वरिसिजमाढत्तो । निन्ना तमेव गुहमणुप्प विहा । जब सो रहनेमी । वबाणि य