________________
दशवैकालिके दशममध्ययनम् ।
६३५
एटले जीवे करेलुं पुण्य तथा पाप ( पत्ते के० ) प्रत्येकं एटले जे करे तेनेज जोग - aj पडे बे. बीजाने जोगववुं पडतुं नथी. ए वात ( जाणि के० ) ज्ञात्वा एटले जाणीने कोइने क्रोध याय एवं वचन न बोले. तथा पोतामां गुण बतां पण (पाणं के० ) श्रात्मानं एटले पोताने ( न समुक्कसे के० ) न समुत्कर्षति एटले श्रेष्ठ न माने. अर्थात् " हुं केवो गुणी बुं " एवो गर्व न करे. ( स के० ) सः एटले ते ( निस्कू ho ) निक्कुः एटले साधु कद्देवाय बे. ॥ १० ॥
( दीपिका. ) तथा यः परं स्वपक्षशिष्येन्यो व्यतिरिक्तमयं कुशील इति न वदति । तद्वदने च प्रीतिदोष उत्पद्यते । स्वपक्ष शिष्यं तु शिक्षाग्रहणबुद्ध्या वदत्यपि । पुनर्येनान्यः कश्चित् कुप्यति । न तद् यो ब्रवीति दोषसङ्गावेऽपि । किमित्याह । ज्ञात्वा प्रत्येकं पुण्यपापं नान्यसंबन्ध्यन्यस्य जवति । अग्निदाहवेदनावत् । एवं सत्स्वपि गुणेषु श्रात्मानं यो न समुत्कर्षति । न स्वगुणैर्गर्वमायाति स निक्षुः ॥ १८ ॥
1
( टीका. ) तथा न परं ति सूत्रम् । श्रस्य व्याख्या । न परं स्वपक्षविनेयव्यतिरिक्तं वदत्ययं कुशीलस्तदप्रीत्यादिदोषप्रसङ्गात् । खपक्षविनेयं तु शिक्षाग्रहणबुडला वदत्यपि । सर्वथा येनान्यः कश्चित् कुप्यति । न तद् ब्रवीति दोषसङ्गावेऽपि । किमित्यत आह । ज्ञात्वा प्रत्येकं पुण्यपापं नान्यसंबन्ध्यन्यस्य जवति । अग्निदाहवेदनावत् । एवं सत्खपि गुणेषु नात्मानं समुत्कर्षति । न खगुणैर्गर्वमायाति यः स निकुरिति सूत्रार्थः ॥ १७ ॥
न जाइमत्ते न य रूवमत्ते, न लानमत्ते न सुए मत्ते ॥ जयाणि सवाणि विवइत्ता, धम्मप्राणरए जे सनि ॥ १९ ॥
( अवचूरिः ) मदप्रतिषेधमाह । न जातिमत्तो यथाहं ब्राह्मण इत्यादि । न रूपमतोऽहं रूपवान् । न लाजमत्तोऽहं लाजवान् । न श्रुतमत्तोऽहं परितः । अनेन कुलमदादिपरिग्रहः । एतदेवाह । मदान् सर्वान् विवर्ज्य परित्यज्य धर्मध्यानरतो यो यथायोगं तत्र सक्तः स निकुः ॥ १९ ॥
( अर्थ. ) साधुए मद न करवो एज कहे ठे. न जाइ इत्यादि सूत्र. ( जे के० ) यः एटले जे (जाइमत्ते के० ) जातिमत्तः एटले ' हुं जातिवंत तुं' एवो गर्व धारण करनारा ( न के० ) नयी होता. ( रूवमत्ते के० ) रूपमत्तः एटले ' हुं सारो रूपवंत बुं ' एवो गर्व धारण करनारा ( न के० ) नयी होता. ( वानमत्ते के० ) लानमत्तः
