________________
१२ राय धनपतसिंघ बदाउरका जैनागमसंग्रह नाग तेतालीसमा. उपयुक्तः।नोश्रागमतस्त्विदमेव दशकालिकं नोशब्दस्य देशवचनत्वात्। एवं नोश्रागमतो इशरीरलव्यशरीरव्यतिरिक्तो अव्यश्रुतस्कन्धः सचेतनादिः। तत्र सचित्तो छिपदादिः । अचित्तो विप्रदेशिकादिः। मिश्रः सेनादिर्देशादिरिति । तथा नावस्कन्धस्त्वागमतस्तदर्थोपयोगपरिणाम एव । नोआगमतस्तु दशकालिकश्रुतस्कन्ध एवेति नोशब्दस्य देशवचनत्वादिति।श्दानीमध्ययनोद्देशकन्यासप्रस्तावः।तंचानुयोगद्वारप्रक्रमायातं प्रत्यध्ययनं यथासंजवमोघनिष्पन्नं निदेपे लाघवार्थं वदयाम इति । ततश्च यमुक्तं " दसकालिय सुअखंध, अक्षयणुद्देस णिरिक विजं ॥" अनुयोगोऽस्य कर्तव्य इति तदंशतः संपादितमिति।सांप्रतं प्रस्तुतशास्त्रसमुबानवक्तव्यतानिधित्सयाह ॥ जेण व जं च पडुच्चा, जत्तो जावंति जह य ते उविया ॥ सो तं च त ताणि य, तहा य कमसो कहेयवं ॥१३॥व्याख्या॥ येन वाचार्येण या वस्तुप्रतीत्यागीकृत्य यतश्चात्मप्रवादादिपूर्वतो यावन्ति वाध्ययनानि यथा च येन प्रकारेण तान्यध्ययनानि स्थापितानि न्यस्तानि स चाचार्यः तच्च वस्तु ततस्तस्मात्पूर्वात् तानि चाध्ययनानि तथाच तेनैव प्रकारेण क्रमशः क्रमेणानुपू कथयितव्यं प्रतिपादयितव्यमिति गाथासमासार्थः । अवयवार्थं तु प्रतिद्वारं नियुक्तिकार एव यथावसरं वक्ष्यति । तत्राधिकृतशास्त्रकर्तुः स्तवछारेणावहारावयवार्थप्रतिपादनायाह ॥ सेचंनवं गणहरं, जिणपडिमादसणेण पडिबुकं ॥ मणगपिअरं दसका-वियस्स निघूहगं वंदे ॥१५॥ दारं ॥१॥सेचंनवमिति नाम । गणधरमिति अनुत्तरज्ञानदर्शनादिधर्मगणं धारयतीति गणधरस्तं, जिनप्रतिमादर्शनेन प्रतिबुझं तत्र रागद्वेषकषायेन्जियपरीषहोपसर्गादिजेतृत्वाजिनस्तस्य प्रतिमा सनावस्थापनारूपा तस्या दर्शन मिति समासः । तेन हेतुभूतेन प्रतिबुद्धं मिथ्यात्वाज्ञाननिषापगमेन सम्यक्त्व विकाशं प्राप्त, सनकपितरमिति मनकाख्यापत्यजनकं, दशकालिकस्य प्रानिरूपितादरार्थस्य नियूँहकं पूर्वगतोकृतार्थ विरचनाकर्तारं वन्दे स्तौमि इति गाथादरार्थः। नावार्थः कथानकादवसेयस्तच्चेदम् । “ एब वझमाणसामिस्स चरमतिबगरस्स सीसो तिबसामी सुहम्मो नाम गणधरो आसी। तस्स वि जंबू णामो तस्स विय पनवोत्ति । तस्सन्नया कया पुत्वरत्तावरत्तम्मि चिंता समुप्पन्ना को मे गणहरो होऊत्ति । अप्पणो गणे य संघे य सवर्ड उवउंगो कर्ज । ण दीसई को अबोडित्तिकरो । ताहे गारबेसु उवउत्तो । उवगे कए रायगिहे सेयंजवं माहणं जन्नं जयमाणं पास । ताहे राअगिहं णगरं आगंतूणं संघाडयं वावारे जनवाडं गंतुं निस्कठा धम्मलाह।तब तुब्ने अतिबाविजिहिह ताहे तुब्ने नणियह। "अहो कष्टं तत्त्वं न ज्ञायते” इति । त गया साहू । अतिबाविया थ तेहिं • १ पहवेइ ' इति पाठान्तरम् ।