________________
12
प.पू.शांतमूर्ति-समयज्ञश्रीविजयविज्ञानसूरीश्वरजी महाराज साहेबना शिष्य प.पू.प्राकृतविशारद श्रीविजयकस्तूरसूरीश्वरजी गुरुभगवंतना शिष्य मुनिराज श्रीयशोभद्रविजयजीना चरणोमां मुनिश्रीशुभंकरविजयजीए पोतानुं जीवन समर्पित कयु.
युवानवय, संसारनी असारतानी पाकी समजणमांथी जागेलो वैराग्य अने सुपात्र गुरुभगवंतोनो योग - आ बधां परिबळो तेमना तरवरिया मिजाजने एटला बधा माफक आवी गयेला के त्यारपछी तेमणे गुरुभगवंतोना मार्गदर्शन अने आदेश प्रमाणे ज्ञानसाधना अने संयम साधनामां जातने डूबाडी दीधी. विशिष्ट क्षयोपशम, सखत महेनतु स्वभाव अने एकाग्रताने लीधे थोडा ज वर्षोमा तेमणे व्याकरण-न्याय आदि विषयो उपरांत प्राकरणिक-सैद्धांतिक विषयोमा प्रभुत्व प्राप्त कयु. ५-६ कर्मग्रंथो अने पंचसंग्रह-कर्मप्रकृतिना विषयमां तेओ एवा निष्णात बन्या के ते ग्रंथोनी गाथाओ मूळथी के अर्थथी, पहेलेथी छल्ले सुधी के छल्लेथी पहेले सुधी, जे रीते गणवी होय ते रीते कडकडाट गणी शकता. ते विषयना पदार्थो बहु ज सहजतापूर्वक तेओ बोली तथा समजावी शकता. प्राकृतमां पण तेमणे तेवू ज प्रभुत्व मेळवेलं. अने आ बधानां ज परिणामे, काळांतरे तेओ द्रव्यानुयोग विषयना एक असाधारण कक्षाना जाणकार तथा प्ररूपक तरीके पंकाया हता.
अध्ययननी साथे साथे गुरुवयों तथा संघाडाना नाना मोटा साधुओनी भक्ति-वैयावच्चनो गुण पण तेमणे एटलो ज उमदारुपे खीलवेलो. 'काम करे ते भणी न शके' ए वातने तेमणे अने ते वखतना तेमना सहाध्यायी मुनिओए सदंतर खोटी ठरावी हती.
दीक्षापर्यायने २० वर्ष थया त्यारे सर्व रीते योग्य जाणी तेमना उपकारी पूज्योए तेमने वि.सं. २०१०मां श्रीभगवतीस्त्रना योगोद्वहन कराववा पूर्वक गणिपद तथा पंन्यासपद अर्पण कर्या.
सैद्धांतिक अध्ययननी प्रीति एटली प्रबल के पंन्यास पदवीने वर्षों थया पछी एकवार मुलुन्डना चातुर्मास दरम्यान, सूरतना प्रज्ञाचक्षु अध्यापक
पं.श्रीहरगोविंददासने दर अठवाडिये बे दिवस खास सूरतथी तेडावता अने ते बे दिवसोनो पूरो समय ते बने अभ्यासीओ कर्मप्रकृति, पंचसंग्रह अने इतर सैद्धांतिक विषयोनो स्वाध्याय करवामां खोवाई जता. आम, ज्ञान-ध्याननी साथे साथे विविध संस्कृत-प्राकृत ग्रंथोना अनुवादो तथा संपादन-संचय वगेरे पण कर्या, तेमना प्रकाशनो पण ते दिवसोमां घणां लोकप्रिय थयां हता.
पंन्यासपद थया पछी तेमनी शक्तिओ गुरुकृपाना प्रभावे सोळे कळाए निखरी ऊठी. तेओए घणां वर्षों दक्षिण भारतना कर्णाटक, तमिलनाडु, आंध्र पछी महाराष्ट्र प्रदेशमा विचरण कयु. त्यारे तेओए पोताना वैराग्य-तत्त्वसभर अने द्रव्यानुयोग-छलकतां प्रवचनो तेमज प्रेरक क्रियारुचि द्वारा ठेर-ठेर लोकोने मंत्रमुग्ध बनाव्या. आ रीते खूब शासनप्रभावना करी. पछी वि.सं. २०२४मां पूना शहेरमा आचार्यपद प्राप्त कयु.
दक्षिणप्रदेशना विहार दरम्यान एकथी वधु वखत तेमने जैन शासनमा एकांतवादीओ तथा मूर्तिपूजानुं खंडन करनाराओथी विवादनो प्रसंग प्राप्त थयेलो. आवा वखते तेमना प्रवचनो परमात्मप्रवचननी तत्त्ववार्ताथी तथा अनेकांतदृष्टिथी भरपूर अने कुमतखंडनना धनुषटंकार जेवा बनी रहेता. आवा प्रसंगोए त्रणेक वखत तेओए ते एकांतवादी वगेरे साधुओने श्रावकसंघ द्वारा शास्त्रार्थ माटे आह्वान मोकलेला, जेमां तेमणे स्पष्ट कहाव्यु हतुं के - "जाहेरमा खुल्ला शास्त्रार्थ माटे आवी जाव, कां तो तमे अहीं आवो, कां तो हुं त्यां आवं, जे खोटा पुरवार थाय ते बीजाना-जीतनारना शिष्य थई जाय." आवा उघाडा अने निर्भय आह्वानथी डघाई जईने बे प्रसंगे तो ते अन्य मतना मुनिओ, बीजा ज दिवसे, अने कांई पण जवाब आप्या विना के पोताना पंथना लोकोने पण जणाव्या विना विहार करी जता रहेला. अने एक प्रसंगमा "अमे आह्वाननो जवाब मोकलीए छीए. तमे एक दिवसनी मुदत आपो." एवो जवाब मोकल्या पछी आठ आठ दिवसे अने वारंवार पूछाववा छतां जवाब मल्यो न हतो.
आ पछी तेमणे तेवा एकांतवादीओ के मूर्तिपूजा विरोधीओनी