________________
[३७८]
चिंतेतस्स य 'कहमवगच्छिस्समिमीए भावत्थं ?'ति वरधणुणो बीयदिणे आगया एगा पव्वाइया । सा य पक्खिविऊणऽक्खकुसुमाणि कुमारुत्तिमंगे 'पुत्तय ! वाससहस्साऊ भवसु'त्ति भणंती वरधणुमेगंते नेइ, मंतिऊण य तेण समं किंपि पडिगया । तओ पुच्छिओ कुमारेण वरधणू – 'किमेसा जंपइ ?' सो भणइ - 'एयाए इमं संलत्तं - “जो सो तुम्हाणं बुद्धिलेण करंडंमि हारो पेसिओ, तेण समं लेहो समागओ तस्स पडिलेहं समप्पेह' । मया भणियं - "एसो बंभदत्तरायनामंकिओ दीसइ, ता साहह - को एसो बंभदत्तो ?" तीए भणियं – “सुम्मउ । किं तु न तए कस्सइ साहियव्वं । अत्थि इहेव नयरीए सेट्ठिधूया रयणवई नाम कण्णगा । सा य बालभावाओ चेव अईव मम नेहाणुरत्ता जोव्वणमणुप्पत्ता । दिट्ठा य मए अण्णदिणंमि सा किं पि झायमाणी । तओ गयाऽहं तीए समीवं । भणिया य मए - "पुत्ति ! रयणमइ ! किं चिंतेसि ?" परियणेण भणियं - "बहूहि(णि) दिवसाणि एवमेईए दुम्मणाए" । तओ पुणो पुणो पच्छिया वि मए जाव न किपि साहइ ताव भणियं तस्सहीए पियंगलइयाए - "भयवइ ! एसा लज्जंती न किंपि तुज्झ साहिउं सक्कइ । ता अहं कहेमि । इओ गयंमि कंमिवि दिणे कोड्डत्थमुज्जाणगयाए भाउगस्स बुद्धिलसेट्ठिणो लक्खपणेणं कुक्कुडे जुज्झावेंतस्स कह वि तप्पएसागओ दिट्ठो अपुव्वो को वि वरकुमारो । तं च दट्टणेसा एरिसी जाया" । तं च मए सोऊण लक्खिओ तीए मयणवियारो । भणिया य ससिणे - "पुत्ति ! साहसु सब्भावं" । तओ कह कह वि सब्भावमुवगया भणइ – “भयवइ ! तुमं मम जणणी। ता नत्थि किंपि तुम्ह न कहणीयं । एयाए पियंगुलइयाए जो कहिओ सो बंभदत्तकुमारो जइ मे पई न होइ ता नूणं मरामि" । तओ एयमायण्णिऊण भणिया सा मए - "वच्छि ! धीरा होहि । तहा करिस्सं जहा तुह समीहियं संपज्जिस्सइ" । तओ सा किंचि सत्था जाया । कल्लदिणंमि य हिययासासणत्थं भणिया मए – “वच्छे ! दिट्ठो सो मए बंभदत्तकुमारो" । तीए वि सोउमेयं समूससियहिययाए भणियं - "भयवइ ! तुम्ह पसाएण सव्वं सुंदरं भविस्सइ । किंतु तस्स विस्सासणिमित्तं बुद्धिलववएसेणेमं हाररयणं करंडए पक्खिविऊण पेसे(सिज्ज)इ बंभयत्तनामंकियं चेमं लेहं" । निरोवियं च तं तहा कल्लं मए । ता महाभाग ! तुहेसो कहिओ लेहवइयरो । संपयं पडिलेहं देहि" । मए वि समप्पिओ तीए इमो पडिलेहो -
बंभयत्तो वि गुरुगुण-वरधणुकलिओ त्ति माणिउं मणइ ।
रयणवइं; रयणवई, चंदोत्थियचंदिणीजोग्गा ॥' सोउं चेमं वरधणुसाहियमदिट्ठाए वि रयणवईए जाओ कुमारो तम्मणो । तइंसणसमागमोवायमण्णेसमाणस्स गयाणि कइवयदिणाणि ।
अण्णंमि य दिणे समागओ बाहिराओ वरधणू संभंतो भणिउं पयत्तो जहा – 'कुमार ! इह नयरिसामिणो कोसलाहिवेण अम्हाण गवेसणणिमित्तं पेसिया पच्चइ[य]परिसा । पारद्धो य नयरसामिणा उवक्कमो त्ति सुम्मइ बहुसो घुणाहुणी' । तओ नाउमेयं वइयरं सागरदत्तेण गोविया दो वि भूमिहरए । समागया रयणी । भणिओ कुमारेण सागरदत्तो - 'तहा कुणसु जहा अम्हे अवक्कमामो' । एयं च आयण्णिऊण रहारोविए काऊण निग्गओ सागरदत्तो । गया थेवं भूमिभागं । तओ अणिच्छमाणं पि कह कह वि नियत्तिऊण सागरदत्तं पयट्टा कुमार-वरधणू ।
गच्छंतेहिं य नयरीए बाहिं जक्खाययणुज्जाणपायवंतरालपरिसंठिया पहरणसमन्नियरहवरसमीवत्था