________________
[३७७]
इओ तओ भमंतो गओ तुहासन्नप्पएसं 'पलायसु'त्ति कया तुह सण्णा । मया वि परिव्वायगेणेगेण पुव्वदिन्ना मुहे कया गुलिया । तप्पभावुप्पण्णनिरंतराइसारवेगेण य जाओऽहं मयप्पाओ । तओ मं मोत्तुं गया ते । चिरेण य कड्डिया मुहाओ मया गुडिया । तओ तुमं गवेसिउं पत्तो, न य दिट्ठो । गओ एगं गामं । तत्थ दिट्ठो एगो परिव्वायगो । तेण वुत्तं - "तुह तायस्स अहं मित्तो वसुभागो नाम" । वुत्तं च तेण जहा – “धणू पलाओ, माया य ते मायंगपाडए पक्खित्ता दीहेण" । तओ एयं सोऊण महादुक्खेण अहं गहिओ । गओ कंपिल्लपुरं कावालियवेसं काऊण वंचिउं च मायंगमयहरं अवहरिया माया। तओ एगमि गामे पिउमित्तस्स देवसम्मबंभणस्स घरे मोत्तूण मायरं, तुमं [गवे]संतो इहाऽऽगओ'त्ति ।
एवं च सुहदुक्खं मंतेंता जाव अच्छंति ताव एक्को पुरिसो आगओ । तेण वुत्तं, जहा – 'महाभागा ! हिंचि हिंडियव्वं । तुब्भमण्णेसणत्थं दीहनिउत्ता नरा इहाऽऽगया' । तओ दो वि लहं वणगहणाओ निग्गंतुं भमंता गया कोसंबिं । तत्थ य नगरीबाहिरुज्जाणंमि दिलृ दोण्हं सेट्ठिसुयाणं सागरदत्त-बुद्धिलनामाणं पणीकाऊण सयसहस्सं संपलग्गं कु[क्कु]डरुण्णं(रणं) । हओ सागरदत्त[कुक्कु] डेणं बुद्धिलकुक्कुडो । पुणो बुद्धिलकुक्कुडेणं हओ सागरदत्तकुक्कुडो । तओ भग्गो सागरदत्तकुक्कुडो बुद्धिलकुक्कुडस्स सम्मुहं कीरमाणो वि नाऽहिलसइ जुज्झिउं ति हारियं सागरदत्तेण लक्खं ।
एत्थंतरंमि य वरधणुणा भणिया सागरदत्त-बुद्धिला – 'भो ! किमेस सुजाई वि भग्गो कुक्कुडो बीयकुक्कुडाओ । ता पेच्छामि जइ न कुप्पह तुब्भे' । सागरदत्तो भणइ – 'भो महाभाय ! पेच्छ पेच्छ। जओ नत्थेत्थ कोइ मम दव्वलोभो, किंतु अभिमाणसिद्धीए पओयणं' । तओ पलोइओ वरधणुणा बुद्धिलकुक्कुडो । दिट्ठाओ य तच्चलणे निबद्धाओ सुट्ठ लण्हाओ लोहमयसूइओ । लक्खिओ य सो जोयंतो बुद्धिलेण । तओ समीवमागंतुं 'जइ न जंपसि सूईवइयरं ता दाहं तुहद्धलक्खं'ति निहुयं साहियं वरधणुणो। तेणाऽवि 'भो ! निरूवियं मए, परं न किंचि दीसइ'त्ति जंपतेणेव जहा बुद्धिलो न लक्खइ तहा कहं वि लोयणंगुलिसंचारप्पओगओ जाणाविओ सागरदत्तो । तेणाऽवि कड्डिऊणाऽलक्खं पिव सूईओ भेडिओ नियकुक्कुडो। तेण य पराजिओ बीयकुक्कुडो त्ति हारियं बुद्धिलेण वि लक्खं । तओ जाया दोण्ह वि सरिभरी । परितुट्ठो य सागरदत्तो पफुल्लवयणो 'अज्जउत्ता ! गिहं गम्मउत्ति वोत्तुमारोविऊण रहे दो वि गओ नियगेहं । कओचिय[कायव्वो] निच्चं पेच्छइ पीईए ।
तण्णेहनिजंतियाण य तेसिं तत्थेव ठियाणमन्नयरदिणे आगओ एगो दासचेडो । सद्दिउं चाऽणेण वरधणू नीओ एगते । तओ सूईवइयराजपणे जं ते सुक्खियमासि बुद्धिलेणऽद्धलक्खं तण्णिमित्तमेसो पेसिओ चालीससाहस्सो हारो'त्ति वोत्तुं समप्पिउं च हारकरंडियं गओ दासचेडो । वरधणू वि तं घेत्तूणाऽऽगओ बंभदत्तंतियं । साहियसरूवो य दरिसेइ से । करंडियाओ कड्डित्तु हारं पलोयंतेण य कुमारेण तद्देसमालंबिओ दिट्ठो बंभदत्तनामंकिओ लेहो । पुच्छियं च – 'वयंस ! कस्सेसो लेहो ?' वरधणू भणइ – 'को जाणइ, बहवे बंभदत्तनामगा पुरिसा संति । किमेत्थ चोज्जं?' तओ अवहेरीपरे कुमारे वरधणुणा विहाडिओ लेहो । दिट्ठा य तम्मझंमि इमा गाहा -
पेच्छिज्जइ जइ वि जए, जणाण संजोयजणियजत्तेणं । तह वि तुमं चिय धणियं, रयणवड ! मणइ माणेउं ॥