________________
[३७१]
NNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNN
NNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNN
वि मया संता कालिंजरे पव्वए मिगीए जमलत्तणेण जाया । पुव्वपीइसंबंधाओ आसण्णं चरंता वाहेण एगेणं चेव सरेणं दो वि विणिवाइया । तओ मया गंगातीरे दो वि हंसा एगाए रायहंसीए गब्भंमि उप्पण्णा । जाया कालक्कमेण अइक्कंतबालभावा य तहेव समं भमंता एगेण मच्छबंधेण एगाए पासियाए झत्ति घेत्तुं खंधरं वालिऊण विणिवाइया । तओ वाणारसीए नयरीए महाधणसमिद्धस्स मायंगस्स भूयदिण्णनामस्स पाणाहिवइणो पुत्तत्ताए उववण्णा तहेव अईव पीइसंजुत्ता चित्त-संभूयनामाणो भायरो जाया ।
___ इओ य तंमि विसए वाणारसीए नयरीए संखो नाम राया, नम्मुई नाम से मंती । तस्स य कह वि तहाविहे खूणे जाए जणपच्छण्णं मारणणिमित्तं भूयदिन्नो पाणाहिवई आणत्तो राइणा । तेणाऽवि सो पच्छन्नो भणिओ – 'रक्खामि अहं तुमं, जइ भूमिहरट्ठिओ मम पुत्ते पाढेसि' । जीवियत्थिणा पडिवण्णं तेण। तहा य कुणंतस्स अइक्कंतो कोइ कालो । अण्णया भूयदिण्णेण कह वि जाणेत्ता, जहा – 'मम पत्ती एएण सह अच्छइ'त्ति मारेउमाढत्तो । परं चित्त-संभूएहिं उवयारि त्ति काऊण नासविओ, गंतुं हत्थिणाउरे नयरे सणंकुमारस्स चक्कवट्टिणो मंती जाओ ।
इओ य तेहिं चित्त-संभूयमायंगदारगेहिं रूय-जोव्वण-लायन्न-नट्ट-गीयाइकलापगरिसं पत्तेहिं सुस्सरवेण-वीणासणाहं गंधव्वं गायंतेहिं सयलो वाणारसीजणो हयहियओ कओ । अण्णया मयणमहसवे जाए पवत्तासु नाणाविहासु लोगचच्चरीसु नच्चंतेसु तरुण-तरुणीगणेसु चित्त-संभूयाइपाणाणं वि चच्चरी निग्गया। तओ तेसिं साइसयं गीयं नट्टं च सोऊण पसूण वि चित्तहरं सव्वो नगरीलोओ विसेसओ तरुणीजणो समीवं गओ । तओ पउरचाउव्वेज्जलोएणं ईसालुयत्ताय(ए) भ(राइणो?) विन्नवियं जहा – 'देव ! एएहिं सव्वो लोगो विट्टालिओ'त्ति । निवारिओ ताणं नयरीपवेसो । गओ को वि कालो ।
__ अण्णया य कोमुईमहूसवंमि लोलिंदयत्तणओ कोऊहलपरा विस्सारिऊण रायसासणं अगणिऊण नियभूमिगं पविट्ठा नयरिं । तओ पेच्छणयं पेच्छमाणाण रसविसेसओ सियालाणं व अण्णसियालसदं सोउं भंजेऊण वयणं निग्गयं गेयं । तओ वत्थावगुंडियमुहा गाइउं पवत्ता एगंमि देसे । तं च समायण्णिऊण सुइसुहं ताण गेयं, समंतओ परियरिया सव्वलोगेणं, भणियं च – 'केण एयं किन्नराणुकारिणा महुरगीएणं अमयरसेणेव सवणाण सोक्खमुप्पाइयं ?' । तओ कड्डिऊण ओढणाइं पलोइयं मुहं जाव ते चेव एए मायंगकुमारा । तआ 'हण हणे'त्ति भणंतेहिं पायपहार-चवेडाईहिं हम्ममाणा निग्गया नयरीओ । पत्ता बाहिरुज्जाणं । तओ विमण-दुम्मणा ते चिंतियं(उ) पवत्ता - 'धिरत्थु अम्हाण रूव-जोव्वण-सोहग्गलावन्न-कला-कोसल्लाइ-गुणकलावस्स जेण मायंगजाइकलंकमेत्तेण सव्वो सो दूसिओ । तेण लोगपरिभूया जाय' त्ति गुरुं वेरग्गं गया अकहिऊण बंधवाणं मरणकयनिच्छया पयट्टा दक्खिणदिसाभिमुहं ।
तओ दूरं देसंतरं गएहिं दिवो एगो गिरिवरो । तं च आरुहंतेहिं एगंमि सिलातले महातवसोसियंगो सुहज्झाणोवगओ पलंबियपाणी काउस्सग्गेण आयावेमाणो दिट्टो एगो महामुणी । तं पेच्छिय जायहरिसा गया तस्स समीवं । तओ भत्ति-बहुमाणपुव्वं वंदिओ । भगवंतेण वि झाणसमत्तीए धम्मलाभपुव्वयं – 'कओ भवंतो आगय'त्ति संभासिया । तेहिं च कहियवुत्तंतेहिं साहिओ णिययाभिप्पाओ जहा – 'एत्थ गिरिवरे पडणं करिस्सामो' । तओ महरिसिणा भणिया – 'न जुत्तं तुम्हारिसाणं अणेगसत्थावबोहोववेयबुद्धीणं पागयजणचेट्ठियं । ता करेह सारीर-माणसाणेयदुक्खबीयभूय-कम्मवणदहणस्सहं जिणिंदप्पणीयं साहुधम्म' । तओ महावाहिपीडिएहिं व आउरेहिं सुवेज्जस्स व निस्संकियं पडिच्छियं तेहिं तस्स वयणं । तेण वि