________________
[३६९] जेहिं देवुज्जोओ तेहिं साहिओ सो सेसाणं पहास-सोमनाथाइनामो त्ति ॥ पंडव त्ति गयं ।
दोवई वि राईमईसयासे पव्वज्ज काऊण अच्चुयं देवलोगं गया । राईमई वि संपत्तकेवला मोक्खं गय त्ति । दोवई-राईमइ त्ति गयं ।
इओ य सो बलदेवरिसी तुंगियासिहरे महाक तवच्चरणं करेंतो विहरइ । पाएण य मासाओ [पारेइ] ।
अण्णया य बलदेवमुणी मासपारणए भिक्खट्ठा एगंमि नगरे पविसंतो एगाए तरुणीए कूवतडठियाए दिट्ठिगोयरं गओ । * [ताहे मुणिस्स रूवाइसयालोयणवग्गचित्ताए तीए कुंभट्ठाणे नियपुत्तस्स कंठे रज्जू बद्धा । जाव य स तं कूमि पक्खिवइ ता बलदेवमुणी तं निवारेत्ता बोहेत्ता य पइण्णं करेइ जहा – 'अओ परं नाऽहं गाम-पुराईसु पविसिहामि किंतु वणंमि चेव आगयाण कट्ठहाराईण पासओ भिक्खं लेइस्सामि, जेण नगराईसु मे रूवेण अणट्ठो ण हवेज्ज' । तओ वर्णमि ठिओ चेव दुच्चिण्णं तवं करेइ ।] तणकट्ठहारएहिं वणछिदएहिं च भत्त-पाणमाणीयं फासुयं दिन्नं पारेइ । तेहिं च कट्ठहारयाईहिं जणवयस्स राईणं च कहियं, जहा – 'को वि महासत्तो देवरूवी पुरिसो तवं कुणंतो वणे चिट्ठई' । तओ ते नराहिवा संखुद्धा चिंतिति - 'कोइ अम्हाणमुवरि तवं करेइ मंतं वा साहेइ रज्जकंखी । ता गंतूण तं विद्धंसामो' । तओ सन्नद्ध-बद्धकवया नाणाविहगहियपहरणा विविहवाहणारूढाऽऽगया रामरिसिसमासन्नं ।
इओ य सिद्धत्थदेवेण भयवओ रामरिसिणो पायमूले महाकराल-बीभच्छदसण-तिक्खनहदारणसमुज्जया विधुणंतकेसरच्छडा विउव्विया सिंघसंघाया । तओ ते नरिंदा दूराओ चेव भीया पणमिऊण अप्पमेयबलं बलदेवरिसिं नियत्ता, तुरियं गया णिययथामाइं । लोए य नरसीहो त्ति सो खाई गओ बलदेवो ।
एवं च सो भयवं अणुदियहं विसेसेणुवसमरओ तवं करेइ । तस्स य सज्झाय-झाण-धम्मकहाहिं अक्खित्ता सीह-वग्घ-चित्तय-संवर-हरिणाइणो बहवे उवसमं गया । के वि सावयत्तणं पत्ता, के वि भद्दया जाया, के वि अणसणं पवण्णा काउस्सग्गेण ठियस्सोवविठ्ठस्स वा पासपरिवत्तिणो परिचत्तमंसाहारा चिटुंति । तेसिं चेगो हरिणजुवाणो भयवओ रामरिसिस्स पुव्वभवसंबद्धो जाइसरो अईवसंवेगमावन्नो जत्थ जत्थ राममुणी भिक्खाइकज्जेसु विहरइ तत्थ तत्थ म(अ?)ग्गओ पहावइ त्ति ।
अण्णया य पहाणदारुणिमित्तं रहयारा तत्थ वणे आगया रुक्खे छिदंति । बलदेवो वि मासपारणगे भोयणुज्जएसु तेसु भिक्खट्ठा गओ । हरिणो वि सुक्कतण-पत्ताहारो बलदेवस्स मग्गओऽणुलग्गो आगओ । तओ बलदेवं दटुं रहयारसामिणा चिंतियं – 'अहो ! अम्हं पुण्णोदओ जं मरुत्थलीए वि कप्पपायवो पत्तो । अहो ! सरूवोवसम-तेयाइसंपयाओ ! ता कयत्थो पुण्णमणोरहो जेण मे एस रिसी भिक्खानिमित्तमिहाऽऽगओ। ता करेमि एयस्स भिक्खादाणेण विगयकम्मकलुसमप्पाणं'ति चिंतिऊण सिरंमि कयंजलिउडो धरणिनिहित्तजाणू वंदिऊण लद्धमुणिवराभिप्पाओ भत्त-पाणं गहाय समुट्ठिओ । मुणिणा वि 'ममेमं कप्पइ'त्ति नाऊण पडिगाहियं । तओ तेण दाणफलओ देवलोगसुगइकम्ममणुबद्धं ।
हरिणो वि मुणिणो पिट्ठओ ठिओ महंतं संवेगमावन्नो गुरुभत्तिरागबाहसमुप्पन्ननयणजुयलो वणछिदए मुणिमि य पुणो पुणो पसन्न-मंथरनिबद्धदिट्ठी तहा समोणमंतदीहखंधरो निष्फंदकन्न-नयणो चिंतिउं समारद्धो - 'अहो ! धन्नो कयत्थो एस वणछिंदओ । सुलद्धं से माणुसत्तणं, जेण एस मुणिवरो पडिलाभिओ । अहं * पाठोऽयं भ्रष्टत्वात् त्रिषष्टिशलाकापुरुषचरितात् सङ्कलय्याऽत्र निवेशितः ।