________________
[३३६]
इओ य पहायाए रयणीए रुप्पिणीभवणगएणं वासुदेवेणं परिहियदेवदिन्नहारा तत्थेवोवविट्ठा दिट्ठा जंबवई । भणिया य – 'देवि ! अपुव्वो को वि हारो दीसइ' । जंबवई वि – 'देव ! तुम्ह पसाएणं'ति भणंती कण्हस्स सीहसुमिणयं कहेइ । तओ वासुदेवो भणइ – 'तुज्झ वि पज्जुन्नाणुरूवो पुत्तो भविस्सइ' । बहुमन्निओ य तीए । जाओ य समए । कयं च तस्स संबो त्ति नामं । तहा तेणेव समकालं जयसेणसुबुद्धिणामाणो मंति-सारहीणं पुत्ता जाया । वड्डइ य तेहिं समं संबो देहोवचएणं तहा कलाकलावेण य ।
इओ य रुप्पिणी ‘पज्जुण्णकुमारं माउलभगिणिं परिणावेमि'त्ति संपहारेत्ता कुंडिणीए णगरीए रुप्पिसगासं गंतूण वेयब्भि णाम भत्तिज्जियं मग्गइ । तओ पुव्ववेराणुबंधं हियए चरेंतेण भणियं रुप्पिराएण – 'नियधूयं डुंबस्स देमि तहा वि न पज्जुन्नस्स' । तओ सा दुक्खिया रुप्पिणी समागया बारवईए । दट्ठण य विमणदुम्मणा पुच्छिया पज्जुन्नकुमारेण – 'अंबि ! किमेवंविहा दीससि ?' तओ रुप्पिणीए साहिओ सव्वो वि रुप्पिवुत्तंतो ।
तओ कुमारो वि ‘मा विसायं वच्च । वेदभि परिणेत्ता तहा करे[मि] जहा तुज्झ मणोरहा पुज्जंति' त्ति भणित्ता किन्नरसरडुंबरूवा होऊण दो वि पज्जुन्न-संबकुमारा गया कुंडिणीए । अक्खित्तो गीएणं सव्वो वि णयरीलोओ । जाणिया रन्ना हक्काराविया । तओ पणमिऊणुच्छंगधरियवेयब्भि रुप्पिरायाणं कलकंठेण गाइउमाढत्ता । कओ सपरियणो हयहियओ राया । तओ बहुवाडयं(माणयं?) काऊण पुच्छिया रण्णा - 'कुओ समागया ?' तेहिं भणियं - 'सग्गखंडाओ बारवईपुरीओ' । पुच्छिया जायहरिसाए वेयब्भीए - 'जाणह तत्थ पज्जुन्नकुमारं ?' संबेण भणियं - 'पच्चक्खकामदेवं तिलोयचूडामणिं को न जाणइ पज्जुन्नकुमारं ?' तओ सोऊणेवं परोक्खाणुरागेण अच्चंतमुम्माहिया वेयब्भी ।
एत्थंतरंमि य छुट्टो रायहत्थी महोवद्दवं काउमाढत्तो । न य कोइ वसमाणेउं सक्कइ । तओ दवाविओ रण्णा पडहओ, उग्घोसियं च - 'जो हत्थि वसीकरेइ तस्स राया जं मग्गइ तं देइ' । तओ केणाऽवि अछिप्पंतो पडहओ पत्तो तेसिं समीवं । निवारिओ तेहिं । पारद्धो किन्नसराणुहारी गीयद्धणी । थंभिओ हत्थी । तओ दोहि वि खंधमारुहेत्ता आणीओ आलाणखंभे निबद्धो य । जायं जणस्स अच्छेरयं । जाणियवुत्तंतेण य रण्णा सद्दाविया उंबा भणिया य – 'मग्गह जं भे पडिहाइ' । तेहिं भणियं – 'देव ! सव्वंपि परिपुन्नमम्हाणं । केवलं खिच्चरंधणी णत्थि । ता पसायं काऊण वेयब्भि देह जेण खिच्चरंधगा होइ' । तओ सोउमेयं कुविओ राया । नीसारिया नयरीओ । पज्जुन्नेण भणियं - 'संब ! दुक्खेण जणणीओ एत्थाऽमुक्काओ चिटुंति । ता सिग्धं तहा करेमो जहा वेयब्भि विवाहेत्ता गच्छामो' ।
एत्थंतरंमि य अत्थमिओ दिवायरो । जाओ चंदोदओ । तओ जोण्हाए संबेण सह कीलित्ता पज्जुन्नकुमारो सुत्ते सव्वंमि वि नयरीलोए उप्पइत्ता पज्जुन्नकुमारुम्माहियाए वेयब्भीए सत्तमवाउक्खंध(?)त्थाए पुरओ रुप्पिणिलेहं समप्पेइ । तओ संभंताए वेयब्भीए वाइओ लेहो भणिओ य लेहारिओ – 'मग्गसु किं देमि ?' तेण भणियं – 'अप्पाणयं चेव देहि । अहं सो पज्जुन्नकुमारो' । तीए भणियं – 'अहो ! सोहणो जाओ खीरखंडसंजोगो । जं रुच्चइ तं करेह' । तओ तत्थेव विज्जाबलेण अग्गि सक्खिणयं काऊण हत्थे कंकणं बंधित्ता परिणीया वेयब्भी । माणिया मणोरमविसएहिं । तओ पभायसमए भणिया कुमारेण - 'जामि अहं संबसमीवे । तए पुण माया-पिउ-परियणेण पुच्छियाए वि न किंचि साहियव्वं जओ तुह सरीरे मए सव्वोवद्दवरक्खा कया चिट्ठइ'त्ति सिक्खवित्ता गओ कुमारो ।