________________
[१२४]
NNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNA
तह, जह वमंतरुहिरो, असेसविज्जाबलेण कलिओ वि । मुसुमूरियमणिमउडो, खलंतसासाउलो जाओ ॥ गुरुभारसिढिलियंगो, ववगयउच्छाह-जीवियासो य । काउं भेरवसई, 'धस'त्ति धरणीतले लुलिओ ॥ तत्तो य रावणो सो, रउरवसद्देण तेण विक्खाओ । मु(सु?)णिउं तस्स रवं तं, सन्नद्धा रावणस्स भडा ।। 'किं किं?'ति जंपमाणा, भइरवसद्देण दसाणणेण कए । 'किं वा कस्स य जायं ?', भमंति ते तं गिरि सव्वं ॥ सुन्ना वुन्ना भीया, "किं एयं दससिरस्स संजायं ?' ।
भणमाणा दीणमुहा, 'किं कुणिमो ? कस्स साहेमो ?' ॥ तओ - कहकह वि भउब्भंतो, नीहरिओ सो गिरि तयं मोत्तुं ।
भत्तिभरनिब्भरंगो, गओ य तो मुणिसयासंमि ॥ नमिऊण मुणिं तत्तो, नियखूणं रावणो खमावेइ । तव-नियम-नाण-झाणं, विसेसओ से पसंसंतो । 'निच्चं पि अणुवगारी, तुह पहु ! वेरत्तणं अहमहम्मो । पत्तो य कह वि पावो, भुयणस्स वि दुज्जणो होउं ।। तुहमरणकज्जकयनि-च्छयस्स पावयस्स(पावस्स) तह वि मम तुमए । पहु ! पसिऊणं दिण्णं, जीवियदाणं अणग्घेयं' ॥ इय थोवं(उं) तं एवं, नमिऊण पुणो पुणो वि पयकमलं । भावेण पसन्नमणो, दहवयणो वालिसाहुस्स ॥ पविसइ जिणिंदभवणे, भरहकए तत्थ जिणवरिंदाणं । काउं पवरं पूयं, मणिरयणविचित्तकुसुमेहिं ॥ भुयदंडमयं वीणं, गीएण समं पवायमाणस्स । तत्थाऽऽगओ महप्पा, वंदणभत्तीए धरणिंदो ॥ पूएत्तु जिणवरिंदे, पराए भत्तीए वंदिओ(उं) थोवं(उं) ।
पेच्छइ य राम(व)णं तं, भुव(य)वीणा-गीयरवमुहलं ॥ तं दटुं धरणिंदो भणइ – 'रामण ! तुहाऽणुव[म] भत्तीए एयाए समावज्जिओऽहं, ता वरसु किं पि समीहियवरं' । रामणो भणइ - 'किमन्नवरेणं देव ! भत्तीए चेव पज्जंतं(पज्जत्तं)' । तओ सुट्ठयरं परितुट्ठो धरणिंदो रामणस्स [अमोह] विजयं नाम विज्जं दाऊण गओ सट्ठाणं । रामणो वि तं विज्ज घेत्तुं वालिमुणिं च पुणो पुणो खामिय पुष्फगविमाणारूढो नि[च्चालोया]ए नयरीए गंतुं च रयणावलिं परिणेत्ता पुणो वि लंकाए संपत्तो त्ति ।
इओ य जोय(इ)पुरे नगरे जलणसिहो विज्जाहरो । तस्स सिरिमईए भारियाए तारा नाम धीया । सा य कयाइ चक्कंकविज्जाहरपुत्तेण साहसगइणा दिट्ठा । मग्गाविया य अणुरागओ । इओ य वानरराएण