________________
श्री श्रावकाचार जी ये षट् कर्म जानते, अनेय विभ्रम क्रीयते । मिथ्यात गुरू पस्यंते, दुर्गति भाजन ते नरा ॥ ३१९ ॥ षट् कर्म सुद्ध उक्तं च, सुद्ध समय सुद्धं धुवं । जिन उक्तं षट् कर्म च, केवलि दिस्टि संजुतं ॥ ३२० ॥ देव देवाधिदेवं च, गुरु ग्रंथं मुक्तं सदा । स्वाध्याय सुद्ध ध्यायंते, संजमं संजमं श्रुतं ॥ ३२१ ॥ तपं च अप्प सद्धावं, दानं पात्रस्य चिंतनं । षट् कर्म जिनं उक्तं, सार्धं सुद्ध दिस्टितं ॥ ३२२ ॥ देवं च जिनं उक्तं, न्यान मयं अप्प सुद्ध सद्धावं । नंत चतुस्टय जुत्तो, चौदस प्रान संजदो होई ॥ ३२३ ॥ देवो परमिस्टी मइयो, लोकालोक लोकितं जेन । परमप्पा ज्ञानं मइयो, तं अप्पा देह मझूमि ॥ ३२४ ।। देह देवलि देवं च, उवइट्ठो जिनबरिंदेहि । परमिस्टी च संजुत्तो, पूजं च सुद्ध संमत्तं ॥ ३२५ ॥ देवं गुनं विसुद्ध, अरहंतं सिद्ध आचार्य जेन । उवज्झाय साधु गुनं, पंच गुनं पंच परमिस्टी ।। ३२६ ॥ अरहंतं ह्रियंकार, न्यान मयी तिलोय भुवनस्य । नंत चतुस्टय सहियं, ह्रियंकारं जानि अरहंतं ॥ ३२७ ।। सिद्धं सिद्ध धुवं चिंते, उर्वकारं च विंदते । मुक्तिं च ऊर्ध सद्भावं, ऊर्धं च सास्वतं पदं ॥ ३२८ ॥ आचार्य आचरनं सुद्धं, तिअर्थं सुद्ध भावना । सर्वन्यं सुद्ध ध्यानस्य, मिथ्या तिक्तं त्रि भेदयं ॥ ३२९ ।।
श्री तारण तरण अध्यात्मवाणी जी उपाय देव उपयोगं जेन, उपाय लष्यनं धुवं । अंगं पूर्व उक्तं च, सार्धं न्यान मयं धुवं ॥ ३३० ॥ साधुस्च सर्व सार्धं च, लोकालोकं च सुद्धये । रत्नत्रयं मयं सुद्धं, ति अर्थं साधु जोइतं ॥ ३३१ ।। देवं पंच गुनं सुद्ध, पदवी पंचामि संजदो सुद्धो । देवं जिन पण्णत्तं, साधु सुद्ध दिस्टि समयेन ॥ ३३२ ।। अरहंत भावनं जेन, षोडस भावेन भावितं । तिअर्थं तीर्थंकरं जेन, प्रति पूर्न पंच दीप्तयं ॥ ३३३ ।। तस्यास्ति षोडसं भावं, तिअर्थं तीर्थंकरं कृतं । षोडस भावनं भावं, अरहतं गुण सास्वतं ॥ ३३४ ॥ सिद्धं च सुद्ध संमत्तं, न्यानं दरसन दरसितं । वीर्ज सुहं समं हेतुं, अवगाहन अगुरुलघुस्तथा ॥ ३३५ ।। संमत्तं आदि गुनं सार्धं, मिथ्या मल विमुक्तयं । सिद्धं गुनस्य संजुत्तं, सार्धं भव्य लोकयं ॥ ३३६ ॥
आचार्य आचरनं धर्म, तिअर्थं सुद्ध दरसनं । उपाय देव उवदेसन कृत्वा, दस लष्यन धर्म धुवं ।। ३३७ ॥ सार्धं चेतना भावं, आत्म धर्म च एकयं । आचार्य उपाय देवेन, धर्म सुद्धं च धारिना ॥ ३३८ ॥ ते धर्म सुद्ध दिस्टी च, पूजितं च सदा बुधै । उक्तं च जिनदेवं च, श्रूयते भव्य लोकयं ॥ ३३९ ।। साधओ साधु लोकस्य, दर्सनं न्यान संजुतं । चारित्रं आचरनं जेन, उदयं अवहि संजुतं ॥ ३४० ।।
A