________________
श्री श्रावकाचार जी आचरनं स्थिरी भूतं, सुद्ध तत्त्व तिअर्थकं । उवंकारं च वेदंते, तिस्टते सास्वतं धुवं ॥ २५३ ॥ आचरनं द्विविधं प्रोक्तं, संमिक्तं संयम धुवं । प्रथमं संमिक्त चरनस्य, स्थिरी भूतस्य संजमं ॥ २५४ ॥ चारित्रं संजमं चरनं, सुद्ध तत्त्व निरीष्यनं । आचरनं अवधिं दिस्टा, सार्धं सुद्ध दिस्टितं ॥ २५५ ॥ पात्रं त्रिविधि जानते, दानं तस्य सुभावना । जिन रूवी उत्कृष्टं च, अव्रतं जघन्यं भवेत् ॥ २५६ ॥ उत्तमं जिन रूवी च, जिन उक्तं समाचरेत् । तिअर्थ जोयते जेन, ऊर्ध आधं च मध्यमं ॥ २५७ ।। षट् कमलं त्रि उर्वकारं, झानं झायंति सदा बुधै । पंच दीप्तं च वेदंते, स्वात्म दरसन दरसनं ॥ २५८ ।। अवधं जेन संपूर्न, ऋजु विपुलं च दिस्टते । मनपर्जय केवलं च, जिन रूवी उत्तमं बुधै ॥ २५९ ॥ उत्कृष्टं श्रावकं जेन, मध्य पात्रं च उच्यते । मति सुत न्यान संपून, अवधं भावना कृतं ॥ २६० ॥ अन्या वेदक संमिक्तं, उपसमं सार्धं धुवं । पदवी द्वितीय आचार्य च, मध्य पात्र सदा बुधै ॥ २६१ ।। उवंकारं च वेदन्ते, हींकारं मृत उच्यते । अचष्यु दर्सन जोयंते, मध्य पात्र सदा बुधै ।। २६२ ॥ प्रतिमा एकादसं जेन, व्रत पंच अनुव्रतं । सार्धं सुद्ध तत्त्वार्थ, धर्म ध्यानं च ध्यायते ॥ २६३ ॥
श्री तारण तरण अध्यात्मवाणी जी अव्रतं त्रितिय पात्रं च, देव सास्त्र गुरु मानते । सद्दहति सुद्ध संमिक्तं, सार्धं न्यान मयं धुवं ॥ २६४ ।। सुद्ध दिस्टि च संपूर्न, मल मुक्तं सुद्ध भावना । मति कमलासने कंठे, कुन्यानं त्रिविधि मुक्तयं ॥ २६५ ॥ मिथ्या त्रिविधि न दिस्टंते, सल्यं त्रयं निरोधनं । सुद्धं च सुद्ध दर्वार्थ, अविरत संमिक दिस्टितं ॥ २६६ ॥ त्रिविधि पात्रं च दानं च, भावना चिंतते बुधै । सुद्ध दिस्टि रतो जीवा, अट्ठावन लष्य तिक्तयं ॥ २६७ ।। नीच इतर अप तेजं च, वायु पृथ्वी वनस्पती । विकलत्रयस्य जोनी च, अट्ठावन लष्य तिक्तयं ॥ २६८ ।। सुद्ध संमिक्त संजुक्तं, सुद्ध तत्त्व प्रकासकं । ते नरा दुष हीनस्य, पात्र दान रतो सदा ॥ २६९ ॥ पात्र दानं च चत्वारि, न्यानं आहार भेषजं । अभयं च भयं नास्ति, दानं पात्र सदा बुधै ॥ २७० ॥ न्यान दानं च न्यानं च, आहार दान आहारयं । अवधं भेषजस्चैव, अभयं अभय दानयं ॥ २७१ ।। पात्र दानं च सुद्धं च, कर्म षिपति सदा बुधै। जे नरा दान चिंतते, अविरतं संमिक दिस्टितं ॥ २७२ ॥ पात्र दानं वट बीजं, धरनी विद्धंति जेतवा । न्यान विद्धंति दानं च, दानं चिंता सदा बुधै ॥ २७३ ॥ पात्र दान मोष्य मार्गस्य, कुपात्रं दुर्गति कारनं । विचारनं भव्य जीवानं, पात्र दान रतो सदा ॥ २७४ ।।