________________
[१५
रिसिदत्ताचरिए पढमं पव्वं ॥]
भज्जंत छत्तचिंधं मुहत्तमेत्तेण अरिदमणसेण्णं ।। भग्गं जह सरिसलिलं, वेलागय-उवहिसलिलाणं ॥१४६।। तं पेच्छिऊण भग्गं, वरिसंतो वरसराण निवहेहिं । उठेइ रहविलग्गो, अरिदमणो ह(म?)रिसभरियंगो ॥१४७।। पाडेइ छत्तचिंधे, चूरेइ य रहवरे करिवरेहिं । भंजेइ गयघडाओ, खग्गपहारेहिं सो तत्थ ॥१४८।। जावेवं खणमेत्तं पहरइ सो तत्थ वरबलसमेओ । ताव य कुमारसेण्णं, भग्गं भज्जंतधयचिंधं ॥१४९।। रणरहसमुव्वहंतो, पेच्छंतो नियबलं पलायंतं । संपत्तो ता कुमरो, सरक्खसरे तत्थ मुच्चंतो ॥१५०।। जइ अत्थि पुरिसयारं माणं उव्वहसि निययहियएणं । अहिलससि वा कित्तिं तिलोयमज्झम्मि सयराहं ॥१५१।। ता ठाहि समरहुत्तो, अरिदमणो भणइ तं वरकुमारं । फेडेमि जेण दप्पं, रे बालिस ! समरमज्झम्मि ॥१५२।। अहवा तं बालिसओ, जाणसि तं, कीसिउं न जुज्झेउं । ता गिण्ह मज्झ आणं, जेणऽज्ज वि देमि ते जीयं ॥१५३।। पडिभणइ तो कुमारो-किं कीरइ एत्थ गरुय-लहुएहिं । जेण लहुओ मियारी, भंजइ दप्पं गुरुगयाणं ॥१५४।। किं बालिसओ जलणो न दहइ कट्ठाण गरुयसंघायं । किं वा विसहरदाढा, लहुया नो नेइ पंचत्तं ॥१५५।। ता ठाहि समरहुत्तो, अवणेमि य जेण तुज्झ गुरुमाणं । जावेवं सो भणिओ, ताव कुमारस्स संपत्तो ॥१५६।। वग्गंता दो वि जणा उद्धरिउं रहवराण वसुहाए । अह भं(भिं)डिउं पवत्ता, खग्गपहारेहिं ते तत्थ ॥१५७।। तो वाहइ अरिदमणो, खग्गं कुमारस्स खंधदेसम्मि । विज्जुखित्तेणं तओ, कुमारो तं वंचइ खग्गं ॥१५८।।
D:\amarata.pm5\3rd proof