________________
पागमपरिच्छेदः ।
२३३
संहतिर्वाक्य मिति वाक्य ल म । तस्यार्थो वाचः । प्रमिदानामिति केनापि प्रमाणन पूर्व रूढ़ानाम् । पढार्थानामिति स्पष्टम् । अयमर्थः । केनापि प्रमाणेन प्रसिद्धा ये पदार्थास्तेषामाकाहासविधियोग्यतावशाद्यदन्वयमात्रं मिथो मेलमात्र म बाक्मार्यो भवति । तस्माच कथं संबचावबोधस्त त्रामामात् । एवं च वाक्यार्थासंबन्धाग्रहणे पदार्थाप्रसिद्धिस्तदप्रसिद्धौ च वाक्यार्थाप्रसिद्धिरिति कथं शब्दस्य प्रामाण्यम्। एतत्य यन्तं केचिदाहुरित्यनेन संबन्धः ॥ ४२ ॥ एवं पराक्षेपमुपक्षिप्य तत्परिहारायोपमानोपायमाह ।
तविराकरणार्थमुपमानं निदर्शनार्थत्वेन पृथगुक्तम् । यथा कायार्थिनोऽप्रसिद्धगवयस्य प्रमिहगोमादृश्यं उपादायोपमाना. खेन वाक्येन मनासनिमंबन्धप्रतिपत्तिः क्रियते तथा किञ्चिनिमित्तमुपादाय शक्रादिपदपदार्थयोरपौति । तस्मादन्यार्थत्वात् न सूत्रविरोध इति ।
तविराकरणामिति परोक्षशब्दाप्रामाण्यापास्तये। निदर्शनार्थत्वेनेति दृष्टान्तप्रयोजनत्वेन । कायार्थिन इति गवयस्वरूपं जिज्ञासोः । किञ्चित्रिमित्तमिति सुरेश्वरत्वसहस्राक्षत्वादिकम् । गद्यान्तःस्र्थनापीतिशब्देन सत्तासंझिसम्बन्ध प्रतिपत्तिः क्रियत इत्यनुवर्तनीयम् । अयमर्थः । यथा केनाप्याप्तेनाविज्ञातगवयस्य स्वरूपं जिज्ञासमानस्य पुंसस्तत् ज्ञातं गोसादृश्यं गृहीत्वा यादृग्गीस्ता. दृग्गवय इत्युपमानवाक्येन परोचेऽपि मववे संज्ञासंत्रिमंबन्धी
Aho! Shrutgyanam
