________________
प्रथम-प्रकरणम्
86. It is highly necessary for a person who wishes to sobie ve self-good, io properly regulate himself witb determias. tion, in order to dispel bad habits and to practise virtues,
सुखस्य दुःखम्य न कोऽपि दाता जीवः समुत्पादयति स्वयं तत् । दुःखं समाहूय च दूयतेऽज्ञोऽनामन्त्रितं नापतिष्ठते तत् ।। ८७ ॥
૮૭, સુખ, દુઃખ આપનાર બીજું કોઈ નથી. જીવ પિતે તે પેદા કરે છે. દુઃખને બોલાવીને પછી અજ્ઞાની પ્રાણ દુઃખી થાય છે. કેમકે આમત્રણ વગર દુખ પણ કયાં આવે છે?
87. No outside fgocy is the giver of happinees or misery to an individual. It is the individual himself that brings on eitber of them. He in his igaorance invites misery (through immoral conduct ) and then becomes distressed. Misery never comes uninvited.
सुखं च दुःखं च शरीरिपृष्ठे लग्ने यथार्मविपाक्योगम् । मत्तो न तु स्यादुदये सुखस्य न व्याकुलो दुःख उपागते च ।। ८८॥
૮૮ કર્મવિપાકના પરિણામ મુજબ સુખ, દુઃખ પ્રાણીની પાછળ લાગેલાં છે. પણ સુખને લાભ થતાં મર, ઉન્મત્ત ન થઈએ, અને દુઃખ આવતાં વ્યાકુલ ન થઈએ. દુર્ગાનથી અશુભ કર્મ બંધાય ઉપસ્થિત કચ્છને નિવારવા યોગ્ય ઉપાય જરૂર લેવાનું પણ ભોગવવું પડે ત્યાં સુધી શમભાવથી ભેગવવું. ]
88. Huppin: 88 ani misery pursue bunan beings owing and According to the fructification of varying kinds of their Karmas. So
Ahol Shrutgyanam
