________________
३१२
अध्यात्मतवालोकः
2. Erudition in scriptures is of no avail, tloquence proves barnful and proficiercy in physical sciences come to naught, if the spiritual ambrosia be not tacted,
ज्ञानस्य भक्तेस्तपतः क्रियायाः प्रयोजनं खल्विदमेकमेव ।। चेतःसमाधी सति कर्मलेपविशोधनादात्मगुणप्रकाशः ॥ ३ ॥
૩ જ્ઞાન, ભક્તિ, તપ અને ક્રિયાનું આ એક જ પ્રયજન છે કે, ચિત્તની સમાધિના માર્ગે કમલેપનું ઉચ્છેદન કરવું અને એમ કરીને આત્મગુણેને પ્રકાશિત કરવા.
3. Indeed, the sole objact of knowledge, devotion, austeri. tits and religious ritep, is the illumination of the soul by the removal of all the internal ine purities with the calmness of mind brought abcut with the aid of concentration of mind on the real nature of the Sjui.
ध्यानं च मौनं च तपः क्रिया च नाध्यात्ममार्गाभिमुखीमवेच्चेत् । न तर्हि कल्याणनियन्धनं स्याद् युक्ता हि लक्ष्याभिमुखी प्रवृत्तिः ॥ ४ ॥
૪ ધ્યાન, મૌન તપ, ક્રિયા એ બધું અધ્યાત્મમાગની સન્મુખ ન હોય તે કલ્યાણસાધક ન બને, લક્ષ્યસમ્મુખ જ પ્રવૃત્તિ પરિણામકારક બને.
4. Meditation, silenge, uusterities and sacred ceremonies, if not practised with a view to eelf-realization, will not be produ. ctive of spiritual good. Those activities are only effectual that are directed towards [ the attainment of ] the gol.
दीपं पयोधौ फलिनं मरौ च दीपं निशायां शिखिनं हिमे च । फाले कराले लमते दुगपमध्यात्म-तत्त्वं बहुभागधेयः ॥ ५ ॥ .
Ano! Shrutgyanam
