________________
श्रीविचाररत्नाकरेऽपरतटे
॥ प्रथमस्तरङ्गः ॥
सर्वेषामवबोधाय, सर्वभाषामयीमिव ।
सर्वदोषापहां सार्वां, सर्वविद्गामुपास्महे ॥१॥
अथ श्रीछेदग्रन्थविचाराः, तत्र च पूर्वं श्रीनिशीथसूत्रभाष्यचूर्णिविचारा यथातत्रापि अयोजितसौत्रकल्पं केवलमौणिकं साधुभिर्न व्यापारणीयमित्यक्षराणि लिख्यन्ते
इक्कं पाउरमाणो, खोमियं उन्निए लहुमासो। दुन्नियपाउरमाणो, अंतो खोमी बहिं उन्नी ॥१॥[नि.भा./७६५] छप्पइयपणगरक्खा, भूसा उज्झायणा य परिहरिया ।
सीयत्ताणं च कयं, तेण य खोमं न बाहिरओ ॥२॥[नि.भा./७६६] एतच्चूणिर्यथा-इक्कं खोमिअं-कासिकं पाउणिज्जइ उन्नियमेगं न पाउणिज्जइ अह पाउणइ मासलहुं च से पच्छित्तं, पच्छद्धं कंठं ॥१॥ खोमियस्स अंतो उन्निअस्स बहिं परिभोगे इमे गुणा 'छप्पई' गाहा, व्याख्या कप्पासिए छप्पइया न संभवंति इयरहा बहू भवंति, 'पणग' उल्ली अंतो उन्नि पाउणिज्जमाणं मलीमसं तत्थ मलीमसे उल्ली भवति, सा य विहिपरिभोगेण रक्खिया भवइ, बाहिं खोमिएण विभूसा भवइ सावि उज्झिया य परिहरिया भवति, वत्थं मलक्खमं न कंबली, मलीमसा य कंबली दुग्गंधा, साऽवि उज्झायणा–परिहरिया भवइ, पडिगब्भा कंबलीइ सीयत्ताणं कयं हवइ, एतेहिं कारणेहिं बहिं न पंगुरिज्जा । इति श्रीनिशीथभाष्यचूर्णौ प्रथमोद्देशके ॥१॥
___ अथ साधुभिरुत्सर्गतः प्रासुकोदकेनापि हस्तपादमुखादिक्षालनं न कर्त्तव्यम् । अपवादतश्च यथा यत्कर्त्तव्यं तत्किञ्चिल्लिख्यते
D:\ratan.pm5\5th proof
