________________
द्वेषे नाविकनन्दकथा ]
[ २८५
दिट्ठो सूरी राइणा । पूसमित्तेण वारिज्जंता वि समाढत्ता संजत्ती । 'नूणं विणासिज्जइ' त्ति मण्णमाणेण छित्तो पायंगुट्ठए । विबुद्धेण य भणियं गुरुणा - 'अज्जं कीस झाणवाघाओ कओ ?' । तेण भणियं - 'किं न पेच्छसि एते अगीयत्थे नियसीसे ?' । तओ ते खरंटिऊण भणियं गुरुण त्ति ।
अपि च- “अज्ञानं खलु कष्टं क्रोधादिभ्योऽपि सर्वपापेभ्यः ।
अर्थं हितमहितं वा न वेत्ति येनावृतो लोकः " ॥ [ ]
aणओ काव्वो ।
॥ पुसभूइसीसकहाणयं समत्तं ॥
...
दोसानलपज्जलिओ इह परलोए य पावए दुक्खं । गंगानावियनंदो व्व धम्मरुइणो सगासाओ ॥८७॥ [दो(द्वे)षानलप्रज्वलित इह परलोके च प्राप्नोति दुःखम् । गङ्गानाविकनन्दवद् धर्मरुचेः सकाशात् ||८७||] कथमिदम् ?–
१. क. संजु° । २. क. मूलं । ३. ह. क. सं° । ४. ह. क. °विय ।
D:\mala.pm5\2nd proof
5
[ १४४. द्वेषे नाविकनन्दकथा ]
नावियनंदो गंगं उत्तारेइ । तत्थ य लोगेण सह नावारूढो धम्मरुई नाम साहू 15 उत्तारिओ । लोगो य मोल्लं दाऊण गओ, मुणिणो तं नत्थि । तेण सो तत्थ वालुगामज्झे निरुद्धो । समइक्कंता भिक्खावेला । समुप्पण्णरोसेण य दिट्ठीविसलद्धीए च्छारीकओ नंदो। अट्टज्झाणदोसेण य सहाए घरकोइलगो जाओ । धम्मरुई वि विहरमाणो गहियपाणभोयणो तं चिय सहमल्लीणो । दट्ठूण य मुणि संजायरोसो तदुवरि कयवरं पाडिउमाढत्तो । पुणरुत्तं निद्धाडिओ वि जाहे न ट्ठाइ, तओ दड्ढो पुणो वि दिट्ठीए । तओ 20 मयंगतीरे उप्पण्णो हंसत्ताए । साहू वि सीयकाले भमंतो पत्तो तमुद्देसं । पयडीहूयकोवो य भरिऊणमुदयस्स पक्खाओ मुणिउवरिं वरिसिउं पयत्तो । जाहे न ठाइ, तओ दड्ढो वि दिट्ठीए । जाओ अंजणपव्वए केसरी | साहू वि तहाविहभवियव्वयाए सत्थेण सह
10
