________________
कालिकाचार्यकथा ।
अस्पाऽभूदियती शक्तिर्दलमानाथ भो भटाः । । नृपं लात तथा कृत्वा, ते दुर्गे चक्रुरात्मा [द] ॥६३॥ भूपं बद्धवा मणस्य ( श्य) न्तं, सूरेः पादतलेऽक्षिपन् । सूरिणाssळापितः सोऽथ, पाप ! जन्म वृथा तव ॥ ६४ ॥ शीलभतस्त्वया साध्या [:], कृतो वृक्षोऽधिरोपितः । संघापमानपयसा, श (स) क्तः पुष्फो ( पो ) मो वयम् ॥६५॥ फलं तु दीर्घसंसारं, लप्स्यसि त्वं न शं (सं) शयः । अद्यापि न गतं किञ्चित्, तावकीनं विचिन्तय ॥६६॥ सर्वपापहरीदीक्षां भजत्वं स्वहितं कुरु ।
तेन वचसा दूनो, के मिष्टे क्षारजन्तुत्रत् ॥६७॥ ततो निष्कासितो देशाद, गर्दभिल्लो नराधमः । स्वीकृत्यान्यपुर - प्रामान्, मुख्योऽवन्त्यामभूच्छकः ॥ ६८ ॥ शककूलात् समाजग्मुः, कथ्यन्ते तेन ते शकाः । गर्दभलान्वये जातो, विक्रमार्को महीपतिः ||६९|| शकानुच्छ (च्छि )ध तरसा, मही येनाऽनृणी कृता । पश्चत्रिंशत् शते वर्षे, गते जातः पुनः शकः ॥७०॥ सोऽपि दाताऽभवद् भूपो, जगतीतळवत्सलः । अङ्कितो वत्सरस्तेन, मासङ्गिकमिदं वचः ॥ ७१ ॥ ( २ )
वेषं चाssलोचनां छात्वा, साध्वीं संस्थाप्य संयमे । वेलस्ते साधुभिः सार्द्धं, भृगुकच्छपुरं प्रति ॥७२॥ तत्र राज्यं प्रकुर्वाते, भागिनेयो नयाधिको । बळ मित्र- भानुमित्रौ, भ्रूपत्यपरभूपती ॥७३॥ तौ सम्मुखं समागस्य, प्रवेश्य स्वपुरान्तरा । मधुरं तद्गुरोर्वाचं, सभामापूर्य शृण्वतः ॥७४॥ एतयोर्भगिनी पुत्रो, बलभानुर्विरागवान् । संसारासारतां मत्रा, गुरुपार्श्वेऽग्रहीद् व्रतम् ॥ ७५ ॥ राजप्रधानपुरुषः, तं दृष्ट्वा दुर्जनायते । स(सं) क्लेशो यत्र जाए (ये)त, तत् स्थानं दूरतस्त्यजेत् ॥ ७६ ॥
( ३ )
मतस्थुः गुरवस्तस्म (स्मा) त्, प्रतिष्ठानपुरं प्रति ।
कुर्याद् राज्यं नृपस्तत्र, श्रावकः शालिवाहनः ॥७७॥
४८
" Aho Shrutgyanam"
१८९
