________________
कालिकाचार्यक्रथा ।
स्वशिष्यरत्नाकराख्यसूरिशिष्यस्य संनिधौ । सूरेः सागरचन्द्रस्य, प्रतिबोधितभूपतेः १७८॥ [युग्मम् ] ॥ क्रमेण तत्र संप्राप्ता न केनाप्युपलक्षिताः । उपाश्रयस्यैककोणं, समाश्रित्यावतस्थिरे ॥७९॥ भतिक्रम्पैर्यापथिकीमुपविश्य क्षणं स्थिताः । अत्रान्तरे सागरेन्दुरनुयुज्य प्रपारितः ॥८॥ असहिष्णुझानगवे, सूरि प्रति बमाण सः । आर्य ! कीदृग व्याचचक्षे, मया साध्विति तेऽवदन ॥८॥ ततः पुनर्मदाध्मातः, सागरेन्दुर्वभाण सम् । आर्य! किञ्चिद् विषमार्थ, परिपृच्छ पदामि ते ॥२॥ न किश्चिद् विषमं जाने, धर्म तद्वादकोचितम् । व्याचक्ष्व मत्पुर इति, पोचुः पौत्रं मुनीरा ||८३॥ अनित्यताभावना, धर्ममत्यूजितं ततः । व्याचक्षाणे सागरेन्दौ, साक्षेपं प्रभुरब्रवीत् ।।४।। प्रत्यक्षाधगोचरत्वान्नास्ति धर्मः खपुष्पवत् । मुधा तद्विषयं क्लेश, मूढा अनुभवन्त्यमी ॥८५|| अन्ताक्षुब्धोऽप्यवष्टम्भमालम्ब्योवाच सागरः । अस्त्येव धर्मस्तत्कार्यसुखादेपलम्मतः ॥८६॥ युक्तिभिः साधिते धर्मे, मौनं कृत्वा स्थिता विभुः । तथा शिष्या दुविनीता, मुप्ता मातरजागरुः ॥८॥ गुरूनप्रेक्ष्य तेऽपृच्छन् , शय्यातरमसौ पुनः । निर्भय वचनैस्तीक्ष्णैः, प्राहिणोत् सूरिसंनिधौ ॥४८॥ क्रमात ते तत्र संमाप्ता वाती विज्ञाय तन्मुखात् । सागरः क्षमयाभास, गुरूंस्तैर्मुनिभिः सह ।।८९।। वालुकापूरितपस्थभृतिरेचनपूर्वकम् । पौत्रं तेऽबोधयन् , जानतारतम्यप्ररूपणात् ॥९॥
अथ व्याख्यां निगोदानां, श्रुत्वा सीमन्धरमभोः । शक्रोऽपृच्छद् भरतेऽपि, किमेवं वेत्ति कोऽप्यमून् ॥९॥ व्याचष्टे भारते मभिगोदानार्यकालकः । इति भाषितवान् स्वधरं सीमन्धरमभुः ॥१२॥ तं वृद्विजरूपेण, गतः शक्रः परीक्षितुम् ।। पृष्ट्वा निगोदानायुश्च, मदितः स्तुतवानिति ॥१३॥
४५
"Aho Shrutgyanam"
