________________
अज्ञातसूरिविरचिता
पुट्ठो कालयसूरी, अज्जय ! कि महपियामहा इंति । निमुयं अम्हेहि वि, तेण जंपिए अन्नदियहम्मि ॥१२४॥ पत्तं समणसमूई , [दट्टुं !] सहस त्ति सागरमरिंदो । अमुटुइ जाव तओ, बिंति मुणी अग्गओ गुरुणो ॥१२५।। संपत्ता समण चिय, एए सोऊण जंपए सूरी । इत्य न पत्तो को वि हु, मुत्तूण खडिकरं एगं ॥१२६॥ इत्यंतरम्मि पत्ता, पियारभूमीओ कालगायरिया । साहूसमुहिए दछु, जंपए सागरमुर्णिदो ॥१२७॥ किं एवं ते जंपहि(इ!), भयवंतो इंति कालगायरिया । तं सोउमभुठेड, सागरसूरी वि परणमणुलग्गो ॥१२८॥ वंदेउँ परिखामइ, झुरइ बहुयं च लज्जिओ जाव । ताव य सिणेहसारं, कालयमरीहिं सो भणियो ॥१२९॥ एसो पमायदोसो, न तुम लेसो वि अत्य नणु वच्छ! । तो मा करेसु खेयं, मणम्मि मुणिपुंगव ! इयत्थे ॥१३०॥ अन्नदिणे पुंजावइ, वालुयपत्यं भरावियं(!) भयवं । कक्खड भूमीइ पुणो, मरावि कारए रित्तं ॥१३१॥ एवं सेसीभूओ, कमेण सो पत्थओ तो भणइ । कालयसूरी भो वच्छ !, बुज्झियं किं पि इत्य तए ? ॥१३२॥ सो जपेइ न किंचि, तं सोउं भणइ फालयमुर्णिदो । वच्छ ! जहेसो पत्थो, सुहम्मसामिस्स तह नाणं ॥१३३॥ परिपुन्नं सातिसर्य, जंबूसामिस्स तयणुविक्खाए । किंचूणमणाइसय, सत्तोप्पंभवस्स अप्पतरं ॥१३४॥ एवं कमेण हीणं, तुह गुरुणो मह सयासाओ । सस्स सयासाओ तुहं, हीणं नत्थित्य संदेहो ॥१३५।। नाणाइसयाहीणा, दूसमभावेण हुँति जीवाण ।
ता एवं नाऊणं, मा सुयगव्वं समुन्वहम् ॥१३६॥ भणियं च
मा वहउ कोई गवं, इत्थ जए पंडिओ अहं चेव । आसवन्नुमयाओ, तरसमभावेण मइविहवा ॥१३७॥ एवं तं बोहिता, पुणो मुसीसेहिं संजुओ भयव । धम्म पयासमाणो, विहरइ गामागराईसु ॥१३॥
अह अन्नया मुरिंदो, सीमंधरसामिणो समोसरणे । सो निगोयजीवाण, बन्नणं विन्नवइ एवं ॥१३९॥
"Aho Shrutgyanam"