________________
कालिकाचार्यकथासंदर्भः। राया भावाहितो, एहि जा ते एतं बंधित्ता अप्पेमो । सो य पुच्छण्णे अच्छति । तस्स दिवसा विस्सरिता । सो सत्तमदिवसे ते रायपहे सोधाविय मणुस्सेहि य रक्खावेति । एगो य देउलिओ पुष्फकरंडगहत्थो पच्चूसे पविसति, सो सण्णाइओ वोसिरिता पुरफेहिं ओहाडेति । राया वि सत्तमे दिवसे पए आसचडगरेण जाति । 'तं समणगं मारेमि,' बोल्लितो जाति जाव मण्णेण आसकिसोरेण सह पुप्फेहिं उक्खिवित्ता खुरेणं पादो भूमीए आहतो । सण्णा तस्स मुहं क्षतिगता । तेण णातं जथा-सच्च मारिग्जामि त्ति । ताहे दंडाणं अणापुच्छाए णियत्तिउमारद्धो । ते दंडा जाणंति, पूणं रहस्सं भिन्नं । जाव घरं न जाति ताव णं गेण्हामो । तेहिं गहितो, इयरो राया जातो । ताए कुंभीए प्लुणए छुभित्ता बारं बद्धं, हेट्ठा भग्गी जालितो, ते ताविजंता खंडखंडेहि छिदंति । एस संमावादो कालगज्जस्त ।।
-आवश्यकसूत्रपूर्वभाग-पृ०४९५-९६ तः ।
दशाचूय॑न्तर्गतः कालिकाचार्यकथासंदर्भः ।
कारणिया उत्थी वि अन्जकालएहिं पवत्तित्ता । कहं पुण: उज्जेणीए नगरीए बलमेत्त-भाणुमेत्ता रायाणो । तेसि भाइणेजो आजकालएण पव्ववितो । तेहिं राईहिं ( राइहिं ) पदुद्वेहिं भजकालओ निन्धिसतो कतो। सो पइदाणं आगतो । तत्थ सातवाहनो राया सावगो। तेन समणपूयणच(छ)णो पवत्तितो । अंतेउरं च भणितं-अट्ठमि मा पारिजह । अन्नया पन्जोसवणादिवसे आसन्ने आगते अज्जकालएण सातवाहणो भणित्ता-भक्तो( य ! ) जोणाह( हास्स) पंचमीए पज्जोसवणा । रण्णा भणितो-तदिवस मम इंदो अणुजातब्बो होही ति, तो न पज्जुवासितानि चेतियानि साधुणो य भविस्संति ति कातुं छट्ठीए पज्जोसवणा भवतु । आयरिएण भणितं-न वत्तति भतिकमेतुं । रण्णा भणियं-तो चउत्थीए भवतु । आयरिएण भणित-एवं होउ त्ति । चउत्थीए कतो पज्जोसवणा । एवं चउत्थी वि जा कारणिता ।।
"Aho Shrutgyanam"
