________________
''ਭਲੇ ਪੁਰਸ਼ ! ਕਿਸ ਚੱਕਰ ਵਿਚ ਹੋ ? ਮੈਨੂੰ ਦੁੱਖ ਹੈ ਕਿ ਤੂੰ ਵਿਅਰਥ ਹੀ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਮਨੁੱਖਾਂ ਨੂੰ ਦੁੱਖ ਦਿੱਤਾ, ਕਸ਼ਟ ਪਹੁੰਚਾਇਆ, ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੋਂ ਰਹਿਤ ਕੀਤਾ । ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਇਸ ਕੁਕਰਮ ਦਾ ਕੀ ਸਿੱਟਾ ਹੋਵੇਗਾ ? ਪਿਛਲੇ ਜਨਮ ਦੇ ਪਾਪਾਂ ਨੇ ਤੈਨੂੰ ਸੱਪ ਬਣਾਇਆ। ਹੁਣ ਦੇ ਪਾਪ ਤੈਨੂੰ ਕੀ ਬਨਾਉਣਗੇ, ਥੋੜਾ ਸੋਚ ਤਾਂ ਸਹੀ !
ਕੋਸ਼ਿਕ ਇਕ ਨਿਗਾਹ ਨਾਲ ਫਿਰ ਵੇਖਦਾ ਰਿਹਾ ।
ਦੇਵਾਨੁ ਿਯ, (ਦੇਵਤਾ ਦੇ ਪਿਆਰੇ ਹੁਣ ਵੀ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਵਿਗੜਿਆ। ਸੰਭਲ ਜਾਵੋ, ਭੈੜੀਆਂ ਆਦਤਾਂ ਛੱਡ ਦਿਓ । ਜੀਵਨ ਦੀ ਸਾਰਥਕਤਾ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਕਸ਼ਟ ਦੇਣ ਵਿਚ ਨਹੀਂ, ਸੁੱਖ ਦੇਣ ਵਿਚ ਹੈ । ਬਦ-ਕਿਸਮਤੀ ਨਾਲ ਜੋ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸੁਖ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਦੇ ਤਾਂ ਦੁੱਖ ਵੀ ਨਾ ਦਿਓ।
ਭਗਵਾਨ ਦੇ ਠੰਡੇ ਮਿੱਠੇ ਬਚਨਾਂ ਨੂੰ ਸੁਣਕੇ ਨਾਗ-ਰਾਜ ਕੁੱਝ ਕੁੱਝ ਹੋਸ਼ ਵਿਚ ਆਇਆ ਤੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਵਿਚ ਡੁੱਬ ਗਿਆ । ਉਹਨੂੰ ਪਿਛਲੇ ਜਨਮ ਦਾ ਗਿਆਨ ਹੋ ਗਿਆ । ਪਿਛਲੇ ਪਾਪਾਂ ਦਾ ਨਜ਼ਾਰਾ ਮਨੇਮਾਂ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਸਦੀਆਂ ਅਖਾਂ ਦੇ ਸਾਨੈ ਘੁਮਣ ਲਗ ਪਿਆ । ਦਿਲ ਦੁਖੀ ਹੋ ਗਿਆ ਤੇ ਭਗਵਾਨ ਦੇ ਚਰਣਾਂ ਵਿਚ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਕੇ ਆਪਣੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿਚ ਕਹਿਣ ਲਗਾ :
‘‘ਪ੍ਰਭੂ ! ਖਿਮਾ ਕਰੋ, ਦੀਨ ਬੰਧੂ ਦਿਆ ਕਰੋ । ਮੈਂ ਪਾਪੀ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਛਾਣ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਕਿਆ । ਦਿਆਲੂ, . ਮੇਰਾ ਬੇੜਾ ਕਿਵੇਂ ਪਾਰ ਹੋਵੇਗਾ ! ਪ੍ਰਭੂ ਰੱਖਿਆਂ ਕਰੋ ! ਮੇਰੀ
{ ੨੪ ]
