________________
ਹਾਰ ਕੇ ਦੂਤੀ ਵਾਪਸ ਆ ਗਈ, ਪਰ ਦੂਤੀ ਨੇ ਮਿਲਣ ਤੇ ਸਮਝਾਉਣ ਦਾ ਸਿਲਸਿਲਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖਿਆ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਸ਼ੀਲਵਤੀ ਨੇ ਦੂਤੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, “ਤੂੰ ਅਪਣੇ ਪਿਆਰੇ ਤੋਂ ਇੱਕ ਲੱਖ ਸੋਨੇ ਦੀ ਮੋਹਰ ਲੈ ਕੇ ਪੰਜਵੇਂ ਦਿਨ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਭੇਜ ਦੇਣਾ”। ਦੂਤੀ ਨੇ ਆ ਕੇ ਅਸੋਕ ਅਵਧੂਤ ਨੂੰ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਦੱਸੀ, ਜਿਸ ਤੇ ਉਹ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹੋਇਆ। ਉਸ ਨੇ ਅੱਧੀਆਂ ਮੋਹਰਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਪਹੁੰਚਾ ਦਿਤੀਆਂ। ਇਧਰ ਸ਼ੀਲਵਤੀ ਨੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਟੋਆ ਪੁਟ ਕੇ ਉਸ ਉੱਪਰ ਸੂਤ ਦੇ ਧਾਗੇ ਦਾ ਪਲੰਗ ਬਣਾ ਦਿਤਾ ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਚੱਦਰ ਨਾਲ ਢੱਕ ਦਿਤਾ। ਪੰਜਵੇਂ ਦਿਨ ਜਦ ਅਸ਼ੋਕ ਅਵਧੂਤ ਸੋਨੇ ਦੀਆਂ ਮੋਹਰਾਂ ਲੈ ਕੇ ਉਸ ਦੇ ਘਰ ਆਇਆ ਤਾਂ ਸ਼ੀਲਵਤੀ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪਲੰਗ ਤੇ ਬੈਠਣ ਨੂੰ ਕਿਹਾ। ਉਹ ਆਪ ਸਵਾਗਤ ਦਾ ਸਾਮਾਨ ਲੈਣ ਚਲੀ ਗਈ ਤੱਦ ਤੱਕ ਪਲੰਗ ਅਸ਼ੋਕ ਦੇ ਬੈਠਣ ਕਾਰਨ ਟੁੱਟ ਗਿਆ, ਉਹ ਡੂੰਗੀ ਖੱਡ ਵਿੱਚ ਡਿੱਗ ਪਿਆ। ਹੁਣ ਸ਼ੀਲਵਤੀ ਡੋਲ ਰਾਹੀਂ ਖੁੱਡ ਵਿੱਚ ਉਸ ਨੂੰ ਭੋਜਨ ਪਹੁੰਚਾਉਂਦੀ ਸੀ। ਅਵਧੂਤ ਲਈ ਇਹ ਸਭ ਕੁੱਝ ਸਹਿਣਾ ਦੁੱਖ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣ ਗਿਆ। ਇਕ ਮਹੀਨਾ ਬੀਤ ਗਿਆ ਰਾਜੇ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਅਸ਼ੋਕ ਦੀ ਖਬਰ ਲੈਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਰਾਜੇ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਦੂਸਰੇ ਮਿੱਤਰ ਰਤੀਕੇਲੀ ਨੂੰ ਭੇਜਿਆ। ਉਸ ਦੀ ਵੀ ਉਹੀ ਹਾਲਤ ਹੋਈ ਜੋ ਅਸ਼ੋਕ ਦੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਜਦ ਦੂਸਰਾ ਮਿੱਤਰ ਵਾਪਸ ਨਾ ਆਇਆ ਤਾਂ ਰਾਜੇ ਨੇ ਉਸ ਦਾ ਤੀਸਰਾ ਮਿੱਤਰ ਕਾਮਆਂਕਰ ਭੇਜਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਵੀ ਪਹਿਲੇ ਦੋ ਮਿਤਰਾਂ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੁੱਖ ਦੇ ਜਾਲ ਵਿੱਚ ਫਸ ਗਿਆ। ਆਖਰ ਵਿੱਚ ਰਾਜੇ ਨੇ ਲਲਿਤਾਂਗ ਕੁਮਾਰ ਨੂੰ ਭੇਜਿਆ, ਉਹ ਵੀ ਪਹਿਲੇ ਤਿੰਨ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਸ ਟੋਏ ਵਿੱਚ ਅਪਣੇ ਮਿਤਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਜਾ ਮਿਲਿਆ।
ਇੱਕ ਦਿਨ ਚਾਰਾਂ ਨੇ ਮਿਲਕੇ ਸ਼ੀਲਵਤੀ ਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ, “ਹੇ ਦੇਵੀ! ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਮੂਰਖਤਾ ਦਾ ਫਲ ਪਾ ਲਿਆ ਹੈ। ਹੁਣ ਤੂੰ ਸਾਨੂੰ ਅੰਨੇ ਖੂਹ ਵਿੱਚੋ ਬਾਹਰ ਕੱਢ”। ਇਹ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਸ਼ੀਲਵਤੀ ਬੋਲੀ, “ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਮੰਨੋ ਤਾਂ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬਾਹਰ ਕੱਢ [67]
