________________
ਸਾਧਵੀ ਨੇ ਉਸੇ ਸਮੇਂ ਗਿਲੇ ਕਪੜੇ ਦੁਬਾਰਾ ਧਾਰਨ ਕਰ ਲਏ ਅਤੇ ਬੜੀ ਸਾਵਧਾਨੀ ਨਾਲ ਉਸ ਜਗ੍ਹਾ ਤੇ ਬੈਠ ਗਈ। ਰਾਜਮਤੀ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਤਪਸਵੀ ਰੱਥਨੇਮੀ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਕਾਮ ਵਾਸਨਾ ਜਾਗ ਪਈ। ਉਸ ਨੇ ਸਾਧਵੀ ਰਾਜਲ ਨੂੰ ਆਖਿਆ ਕਿ ਆਪਣੀ ਉਮਰ ਅਜੇ ਸਾਧੂ ਬਨਣ ਦੇ ਯੋਗ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਕੁੱਝ ਸਮਾਂ ਕਾਮਭੋਗ ਸੇਵਨ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਫਿਰ ਸਾਧੂ ਬਣ ਜਾਵਾਂਗੇ।
ਰੱਥਨੇਮੀ ਦੀ ਇਹ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਸਾਧਵੀ ਰਾਜਮਤੀ ਨੂੰ ਕਰੋਧ ਆ ਗਿਆ ਉਸ ਨੇ ਡਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ, “ਭਾਵੇਂ ਤੂੰ ਰੰਗ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵੈਨ ਦੇਵਤੇ ਦੇ ਸਮਾਨ ਹੋਵੇਂ ਅਤੇ ਭੋਗ ਭੋਗਨ ਵਿੱਚ ਸਪਸੱਟ ਇੰਦਰ ਦੇ ਸਮਾਨ ਹੋਵੇਂ, ਤਾਂ ਵੀ ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਇੱਛਾ ਨਹੀਂ ਰੱਖਦੀ। ਹੇ ਕਾਮਦੇਵ ਦੇ ਪੁਤਲੇ ! ਜਿਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਉਲਟੀ ਰਾਹੀਂ ਕੱਢੀ ਖੀਰ ਨੂੰ ਕੋਈ ਮਨੁੱਖ ਖਾਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ, ਇਸੇ ਪ੍ਰਕਾਰ ਨੂੰ ਅਪਣੇ ਭਰਾ ਅਰਿਸ਼ਟਨੇਮੀ ਰਾਹੀਂ ਉਲਟੀ ਹੋਈ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੀ ਇੱਛਾ ਕਿਵੇਂ ਕਰਦਾ ਹੈਂ? ਅਜਿਹਾ ਵਿਚਾਰ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤੇਰਾ ਮਰ ਜਾਣਾ ਹੀ ਚੰਗਾ ਹੈ। ਧੱਕਾਰ ਹੈ ਤੇਰੇ ਨਾਮ ਨੂੰ ਅਤੇ ਤੇਰੇ ਅਖੌਤੀ ਤੱਪ ਨੂੰ, ਮੈਂ ਮਹਾਰਾਜਾ ਉਗਰਸੈਨ ਦੀ ਧੀ ਹਾਂ ਅਤੇ ਤੂੰ ਮਹਾਰਾਜਾ ਸਮੁੰਦਰਵਿਜੈ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਹੈਂ। ਅਸੀਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਗੰਧਨ ਕੁੱਲ ਦੇ ਸੱਪਾਂ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ। ਜੋ ਉਲਟੇ ਹੋਏ ਜ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਫਿਰ ਹਿਣ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਹਨ।
ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੇ ਉਪਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਸੁਣਕੇ ਮੁੱਨੀ ਰੱਥਨੇਮੀ ਮੁੜ ਸੰਜਮ ਵਿੱਚ ਦਲੇਰ ਬਣਿਆ ਅਤੇ ਛੇਤੀ ਹੀ ਕਰਮ ਕੱਟਕੇ ਮਨ ਨੂੰ ਸਥਿਰ ਕੀਤਾ। ਸਤੀ ਰਾਜਮਤੀ ਨੇ ਆਜੀਵਨ ਸ਼ੁੱਧ ਸ਼ੀਲ ਦਾ ਪਾਲਣ ਕਰਕੇ ਆਪਣਾ ਕਲਿਆਣ ਕੀਤਾ ਇਹ ਸ਼ੁੱਧ ਸ਼ੀਲ ਦਾ ਪ੍ਰਤੱਖ ਪ੍ਰਮਾਣ
[42]
