________________
ਜਦ ਭਗਵਾਨ ਮਹਾਵੀਰ ਦਾ ਆਖਰੀ ਚੋਮਾਸਾ ਪਾਵਾਪੁਰੀ ਵਿਖੇ ਹੋਇਆ। ਭਗਵਾਨ ਮਹਾਵੀਰ ਨੇ ਆਪਣਾ ਨਿਰਵਾਨ ਸਮਾਂ ਜਾਣ ਲਿਆ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਮੇਰਾ ਵਿਛੋੜਾ ਇੰਦਰਭੂਤੀ ਸਹਿਨ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕੇਗਾ। ਉਹਨਾਂ ਦੋ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਇੰਦਰਭੂਤੀ ਨੂੰ ਨਾਲ ਦੇ ਪਿੰਡ ਇਕ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਨੂੰ ਧਰਮ ਦਾ ਉਪਦੇਸ਼ ਦੇਣ ਲਈ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ। ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਦੀਵਾਲੀ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਭਗਵਾਨ ਮਹਾਵੀਰ ਦਾ ਨਿਰਵਾਨ ਹੋ ਗਿਆ। ਗਨਧਰ ਗੋਤਮ ਨੂੰ ਜਦ ਇਹ ਖਬਰ ਪਤਾ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਉਹ ਰਾਗ ਵੱਸ ਬਹੁਤ ਦੁਖੀ ਹੋਏ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਕਦੇ ਵੀ ਭਗਵਾਨ ਮਹਾਵੀਰ ਤੋਂ ਦੂਰ ਨਹੀਂ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਹ ਬਾਲਕਾਂ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪਏ। ਫੇਰ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਵਿਚਾਰ ਆਇਆ ਕਿ ਮੈਂ ਤਾਂ ਸਾਰਾ ਜੀਵਨ ਵੀਰਾਗ ਭਗਵਾਨ ਮਹਾਵੀਰ ਦੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸਮਝ ਸਕਿਆ। ਭਗਵਾਨ ਰਾਗ ਤੋਂ ਰਹਿਤ ਸਨ ਅਤੇ ਮੈਂ ਰਾਗੀ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਾ ਸਮਝ ਸਕਿਆ। ਰਾਗ ਵਿੱਚ ਅੰਨ੍ਹਾ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਭਗਵਾਨ ਮਹਾਵੀਰ ਨੇ ਕਈ ਵਾਰ ਪ੍ਰੇਰਿਆ। ਪਰ ਮੇਰੇ ਉੱਪਰ ਉਸ ਦਾ ਕੋਈ ਅਸਰ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ। ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਲੰਬਾ ਸਮਾਂ ਸੋਚਦੇ ਹੋਏ, ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਵਿਚਾਰ ਆਇਆ ਕਿ ਮੈਂ ਕਿੰਨਾ ਮੂਰਖ ਹਾਂ ਕਿ ਇੱਕ ਵੀਰਾਗੀ ਨੂੰ ਮੈਂ ਪਹਿਚਾਨ ਨਾ ਸਕਿਆ। ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਸੋਚਦੇ ਸੋਚਦੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਦੀਵਾਲੀ ਦੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਕੇਵਲ ਗਿਆਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋ ਗਿਆ।
ਇੰਦਰਭੂਤੀ 100 ਸਾਲ ਤੱਕ ਜਿਉਂਦੇ ਰਹੇ ਤੇ ਭਗਵਾਨ ਮਹਾਵੀਰ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਲੰਬਾ ਸਮਾਂ ਜੈਨ ਧਰਮ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ। ਆਪ ਦਾ ਨਿਰਵਾਨ ਰਾਜਹਿ ਨਗਰੀ ਦੀ ਵਿਹਾਰ ਗਿਰੀ ਪਹਾੜੀ ‘ਤੇ ਹੋਇਆ। ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਤੱਪ ਅਰਾਧਨਾ ਕਰਨ ਨਾਲ ਅਤੇ ਸਰਲਤਾ ਭਰਿਆ ਜੀਵਨ ਬਿਤਾਉਣ ਕਾਰਨ ਇੰਦਰਭੂਤੀ ਗੋਤਮ ਨੇ ਮੰਗਲ ਅਖਵਾਇਆ।
[125]
