Udbodhan

SR No.: 009400
Original Sutra Author: N/A
Author: Pravin H Vaidya
Publisher: Kavitasagar Prakashan
Publication Year: 2016
Total Pages: 31
Language: Marathi
Classification: Book_Other
File Size: 4 MB

Page 11

४. विद्वानद्वय
प्रयत्न ज्यांच्या वाट्यास आलेला नाही, त्यांना ते प्रौढपणी जमेलच अशी खात्री देता येत नाही. परिणाम असा होतो की रागद्वेष खवळन उठतात. संन्यासवृत्तीचे हसे होते, उपहासाचा विषय होतो. खरे तर संन्यासात ज्ञानाच्या उच्चतेपेक्षा रागद्वेषाची मंदता अधिक अपेक्षित असते. ती प्रयत्नानेच साधली जाते. नाहीतर जसा घरप्रपंच तसा सन्यास झाला.
अलिकडे बहतेक शहरातून ग्रामीण भागातनही व्याख्यानमाला सप्ताह साजरा करण्यात येतो. गावोगावचे विद्वान विविध विषयावर अभ्यासपूर्ण व्याख्यान देताना दिसतात. हा उपक्रम गावप्रमुख मोठ्या मेहनतीने समाजकार्य म्हणून उत्साहाने करीत असतात.
काही स्वभावजन्य दोष सन्यास पत्करल्यानंतर अशोभनीय ठरतात, त्या संन्याशापेक्षा संन्यासधर्माचीच निंदा निर्भत्सना होऊ लागते. सामान्य लोक धर्मापासून दूर जाऊ लागतात. हा हास्यविनोदाचा विषय बनतो. ह्यापेक्षा सन्यास न घेतलेला बरा नव्हे काय?
गृहस्थावस्थेत राहून सन्यासधर्माची व्रते पाळावीत, रागद्वेषाची मंदता साधावी हे उत्कृष्ट आणि प्रशंसनीय पण सन्यास घेऊन गृहस्थांना देखील लाजविणारे थेर करणे हे निकृष्ट व निंद्यच म्हणावे.
एकदा काय झाले पहिल्या दिवसाचा वक्ता यायला वेळ झाला. व्याख्यानाची वेळ निघून गेली. त्याचा दिवस वाया गेला. मानधन तर द्यावेच लागणार म्हणून त्यांचे व्याख्यान दुसरे दिवशी ठरले. तोपर्यंत दुसऱ्या दिवशीचा बक्ताही येऊन दाखल झाला. आता एकाच दिवशी दोघांची भाषणे ठेवणे भागच होते. तेव्हा प्रत्येकाने एकएक तास व्याख्यान द्यावे असे ठरले. दोन्ही वक्ते अतिशय विद्वान होते. पण यापूर्वी दोन्ही विद्वानांचे परस्पर खटके उडाले होते, त्याचा राग अजून गेला नव्हता.
रागद्वेषाने भरलाशी, कशाला झाला संन्याशी। सोडूनि गेला घरादारा, सोबत नेला सारा पसारा॥
त्यापैकी एक महाशय प्रातर्विधीला गेले असताना दुसऱ्या महाशयांना त्यांच्याबद्दल माहिती विचारली ते तसडेपणाने म्हणाले हा ना ! अगदीच गाढव आहे. अशा ढोंगी माणसाला उगाच महत्त्व देऊन बोलावलं कसं याचच आश्चर्य वाटतं मला! त्यांची ही मुक्ताफळे ऐकून यजमान गप्प बसले. खरे तर त्यांचा परिचय करून देण्यासाठी चौकशी करीत होते. पण इथे त्यांचा परिचय ऐकून गप्प बसावे लागले.
थोड्या वेळानंतर हे वक्ते प्रातर्विधीत गुंतले असताना दुसऱ्या वक्त्यांना पहिल्या वक्त्याबद्दल विचारले. त्यावर ते रागानं म्हणाले, 'हा नुसता घाण्याचा बैल आहे. उगाच विद्वत्तेचा टेंभा मिरवीत असतो. ह्याला बोलावलं 'कसं ह्याचं आश्चर्यच वाटलं मला.'
हे वर्णन ऐकताच संयोजक पुन्हा दचकले. हा असा परस्पर परिचय जाहीर सभेत काही उपयोगी ठरणार नाही. म्हणून ते गप्प बसले. त्यांच्या चिंतेची जागा आता त्यांच्या विनोद बध्दीने घेतली.