________________
२०२
औपपानिको कप्पा समलेढुकंचणा समसुहदुक्खा इहलोग-परलोग-अप्पडिवद्धा संसारपारगामी कम्मणिग्घायणहाएअभठिया विहरति।सू २९॥ तथाचोक्तम्---
" अपकारपरऽपि परे, कुन्त्युिपकारमेव दि महात ।
सुरभीकरोति वासी, मलयजमपि तक्षमाणमपि ॥" इति । 'समले हुकचणा' समलेटुकाश्चना लेष्टु-मृत्तिकासण्ड , काम्वन-सुवर्ण, ते उम मम तुल्ये येषा ते तथा, 'सममुहदुरखा' समसुग्गदु गा , मुपे दुसे च समानपरिणामा है, अथवा-वासी अपकारामें चदनके समान है आचार जिनका ऐसे वे साधुजन थे। चदन बासी द्वारा वसूला द्वारा काटे जाने पर भी वमूलाके मुखको मुवासित करता है। कहा भी है
अपकारपरेऽपि परे, कुर्वन्त्युपकारमेव हि महान्तः ।
सुरभीकरोति वासी मलयजमपि तक्षमाणमपि ॥ १ ॥ तथा दुष्ट-स्वभावनाले मनुष्य यद्यपि सज्जनोंका निरन्तर अपकार ही करते रहते हैं, तो भी वे सजन उन अपकारियों पर कभी भी क्रुद्ध नहीं होते हैं, उनका कभी भी अपकार नहा करते है । प्रत्युत वे अपमारियोंका भी उपकार ही करते है । जैसे चढनवृक्ष अपने अङ्गको काटनेवाले मनुष्यको, काटने के साधन कुठारके मुखको भी सुरभित ही करता है ॥१॥
(समलेकचणा) पाषाण और सुवर्ण इन दोनों को बराबर समझते थे । (समसुहઅથવા વાસી--અપકારી પ્રતિ ચદનના સરખે આચાર છે જેમને એવા તે સાધુજને હતા ચદન વાસીદ્ધારા-વાસલાથી કપાઈ જવા છતા પણ વાલાના મુખને સુવાસિત કરે છે કહ્યું પણ છે
अपकारपरेऽपि परे, कुवन्त्युपकारमेव हि महान्त ।
सुरभीकरोति वासी मलयजमपि तक्षमाणमपि ॥ તથા તે દુષ્ટ સ્વભાવવાળા મનુષ્ય જે કે સજ્જને હંમેશ અપકાર જ થી કરે છે તે પણ તે સજજને તે અપકારીઓ ઉપર કદી પણ ક્રોધ કરતા નથી, કદી પણ તેમને અપકાર કરતા નથી, પરંતુ તે અપકારીઓ ઉપર પણ ઉપકાર જ કરે છે જેમ ચ દનવૃક્ષ પિતાના આગને કાપવાવાળા મનુષ્યને, मनापवान साधन होना मुमने पर सुगचित उरेछ (१) (समलेट कचणा) पापा मन सुपथ में मन्नन राम२ समता ता (समस
