________________
३६६
-
-
-
-
उत्तराध्ययनमः शुभं भविष्यति । एव प्रार्तितोऽसौ मृतक साधु कन्धे समारोप्य साधुमिः सा वहति ।मार्गे मृतक रहतस्तस्य धौतिक पालराचार्यसमेति नैराणितम् । स लग्नापशात्त मृतक सन्यादातारयति तावदन्यः साधुभिरुक्तम्-मा मुश्च, मात्र तदा तस्य कट्या केनचित्साधुना स्वसार्धमानीतभोलपटको बद, स तु लज्जया न शव वहन निर्जने बने मासुकस्थण्डिले त व्युत्सृज्याचार्यसमीपमागतो ब्रूत-६ इसमें अनिष्ट रो जायगा। इस प्रकार समझाने पर जब सोमदेव सभल गये तो उन्हों ने उस शय को उठाकर अपने कधे पर रख लिया
और साधुओं के साथ चले। मार्ग में मृतकसाधु को वहन किये हुए सोमदेव को देखकर पालकों ने उनकी आचार्यआयरक्षित के सकत करने पर धोती खीच लो। अपनी धोती उतारी रई देखकर उन्हें नग्न होने की वजह से बडी लज्जा का अनुभव होने लगा। उन्हों ने चाहा। इस मृतकसाधु के शव को कधे से नीचे उतार कर चालकों से अपना धोती छुडा लो जाय। ज्यों ही वे ऐसा करने को उद्यत हुए कि इतन में ही साधुओ ने कहना प्रारभ कर दिया कि इसे नीचे मत उतारा मत उतारो। और इसी के भीतर ही किसी साधु ने जो चोलपट्टा उनक पहिराने के लिये पहिले से साथ ले आया या उन्हें पहिरा दिया। लज्जा से उस साधु के शव को वहन करते हुए सोमदेव ने निर्जन वन : उस शव को प्रासुक भूमि पर उतार दिया, और आचार्य महाराज क થઈ જશે આ પ્રમાણે સમજાવવાથી જ્યારે સોમદેવ સમજી ગયા ત્યારે તેમણે તે શબને ઉઠાવી પિતાની કાધ ઉપર રાખી લીધું અને સાધુઓની સાથે ચાલ્યા માર્ગમાં મરેલા સાધુને ઉપાડી જતા સોમદેવને જોઈને બાળકો આચાર્ય આર્ય રક્ષિતના ઈસારાથી તેમની ધોતી ખેચી લીધી પિતાની ધોતી નીકળી ગયેલી જાણીને તેમને નગ્ન થવાના કારણે ઘણી લજજાને અનુભવ થવા લાગે તેઓએ ઈછ્યું કે, આ મરેલા સાધુના શબને કાપથી નીચે ઉતારી બાળક પાસેથી મારી દેતી છોડાવી લઉ જ્યાં તેઓ એવું કરવાને ઉદ્યો બન્યા એટલામાં જ સાધુઓએ કહેવાનો પ્રારંભ કર્યો કે, તેને નીચે ના ઉતારા એક તરફથી આમ કહેવાયુ એજ વખતે એ સાધુઓમાથી એક સાધુએ ચલપટ્ટો તેને પહેરાવવા માટે અગાઉથી જ સાથે રાખેલ તે પહેરાવી દીધા લજજાથી એ સાધુના શબને વહન કરતા સમદેવે નિજન વનમા એ શબન માસુક ભૂમિ ઉપર ઉતારી દીધુ અને આચાર્ય મહારાજની સમીપ આવી
