________________
मुनितोपणी टीका, सामायिका ययनम्-२
१४५ ग्यवोधिताभादिसिद्वौ तपश्चरणादिक्लेशोऽकिञ्चित्कर इति तु नाशङ्कनीयम् , तपःसयमापनुष्ठानेन दृढस्य श्रद्धानस्योत्पत्तौ भक्तिढाढर्य तेन कर्मक्षयस्ततो मोक्ष इति भक्तिदाढय प्रति तप'सयमाघनुष्ठानस्य हेतुत्वात् ॥१-७॥ इति श्रीविश्वविख्यात-जगद्वलम-प्रसिद्धवाचक-पञ्चदशभाषाकरितललितकलापाऽऽलापक-प्रविशुद्धगयपयनैकग्रन्थनिर्मापक-वादिमानमर्दक-श्रीशाहूछत्रपतिकोल्हापुरराजमदत्त 'जैनशास्त्राचार्य'-पदभूपित कोल्हापुरराजगुर-पालब्रह्मचारि-जैनाचार्य-जैनधर्मदिवार-पूज्यश्रीघामीलाल-तिविरचिताया धीश्रमणमूत्रस्य मुनितोपण्याख्याया व्याख्याया चतुर्विंशति
स्तवाख्य द्वितीयमभ्ययन समाप्तम् ॥ २॥ कोई कहे कि-भगवान की भक्ति से ही मोक्ष प्राप्ति तक की सिद्धि हो तो तप सयम आदि के कष्ट उठाने का क्या प्रयोजन है?
इसके लिये यही उत्तर है कि-तप सयम आदि के आराधन करने से 'श्रद्धान' दृढ हो कर भक्ति प्रपल होती है और भक्ति की दृढता से कर्मों की निर्जरा होकर क्रमसे मोक्ष की प्राप्ति होती है ॥१-७॥
॥ इति द्वितीय अध्ययन सपूर्ण ॥ કઈ કહેશે કે ભગવાનની ભકિતથી જ એક્ષપ્રાપ્તિ સુધીની સિદ્ધિ થાય છે તે તપ મયમ આદિ કષ્ટ ઉઠાવવાનું શુ પ્રજન છે?
ઉત્તર એ છે કે તપ સયમ આદિની આરાધના કરવાથી શ્રદ્ધા દઢ થઈને ભક્તિ પ્રબલ થાય છે અને ભક્તિની દૃઢતાથી કર્મોની નિર્જરા થઈને ક્રમથી મોક્ષની પ્રાપ્તિ થાય છે (૧૭)
| ઇતિ દ્રિતીય અધ્યયન સપૂર્ણ : ૨
