________________
३३८
राजप्रश्नीयसूत्र प्यकान कामभोगान नुभवन्तो विहरमाणान् पश्यन्ति । दृष्ट्वा एवम्-अनुपदं वक्ष्यमाण वचनम् अवादीत्-अहो ! वित्मयः खलु अहम् अधन्य:-धन्यो न, अपुण्य:पुण्यहीनः, अकृतार्थः अकृतेष्टसिद्धिकः, अकृतलक्षणः- शुभलक्षणहीनः, हीश्रीवर्जितःलज्जालक्ष्मीहीनः, हीनपुण चातुर्दशः-हानपुण्य:-क्षीणपुण्यः, अत एव चातुर्दशःकृष्णचतुर्दश्यां जातः, दुरन्तान्त लक्षणः-दुरन्तं-दुप्टा सानम् अत एव प्रान्तम् अमनोज्ञ लक्षण यस्य स तथा-कुलक्षणयुक्तः, अहममि । यदि-चेत् खलु अहं मित्राणां-सहगतानां वा-अथवा ज्ञातीनां-पितृव्यादीनां वा निजकानांहितैपिणां वा वचनम् अश्रोष्य-श्रवणपथमानेष्यम् तदा-तर्हि खलु अहमपि एवमेव-मत्सहागतवज्रमणिविक पुरुपवदेव, अरि-अ-भागे, प्रासादवरगतः-सुन्दरप्रासादस्थितः वज्रमणिविक्रयिसदृशो भूत्वा यावद् हरिण्यम्-अस्थास्यम् विविधसुखसम्पन्नोऽभविष्यम् । तत्-त माद्धेतोः, तेन-अनन्तरोक्तेन अर्थेन-लोहवणिरूपेण दृष्टान्तेन, हे प्रदेशिन् ! एवम्-इत्थम्, उच्यते-कथ्यते यत् हे देशिन ! त्वं पश्चादनुतापिको मा भवेः, यथा-येन प्रकारेण सः-अन्तरोक्तः, अयोहारकः पश्चादनुतापिकोऽभूत् । ।।सू० १५४॥
मूलम्-तए णं से पएसी रायो संबुद्धे केसिकुमारसमणं वंदइ जाव एवं वयासी-जो खल्लु भंते ! अहं पच्छाणुताविए भविस्तामि जहा चेव से पुरिने अयभारए । त इच्छामि गं देवाणुप्पियाणं अंतिए केवलिपन्नत्त धम्मं निसामित्तए । अहासुहं देवाणुप्पिया ! मा पडिबंध करेह । धम्मकहा, जहा चित्तस्स तहेव जाव गिहिधम्म पडिवज्जइ, जेणेव सेयविया नयरी तेणेव पहारेत्थ गमणाए।१५५।।
छाया-ततः खलु स प्रदेशी राजा संबुद्धः केशिकुमारश्रमणं वन्दते यावत् एवमादीत्-नो खलु भदन्त ! अहं पश्चादनुतापिको भविष्यामि यथैव स पुरुपो
'तए णं से पएसी राया' इत्यादि।
सूत्रार्थ-(तएणं से पएसी राया संयुद्धे) इस तरह से वहुत समझाने पर वह प्रदेशी राजा बोध को प्राप्त हो गया (केसिकुमारसमणं जाव बंदइ
'तए णं से पएसी राया' -इत्यादि।
सुत्रार्थ-(तएणं से पएसी राया संबुद्धे) मा प्रमाणे या समाथी ते प्रदेश राजने गाध प्रास थयो ! (केसि कुमारसमणं जाव वंदइ एवं वयासी) पछी.तेणे
