________________
-६९०
सूत्रकृताङ्गसूत्रे
• स्वोकमपि अहङ्कारं साधुर्न कुर्यात् । मानोहि संयममासादशिखरात् पादने वज्रमिव हेतुः । अथवा - सर्वोत्तमे पण्डितमरणेऽहमेव समर्थो नान्य इत्येवं गर्यो न विधेयः । तथा-'मायं च' सायां च मायामपि न कुर्यात् स्वल्पापि माया मुनिना न कर्त्तव्या, किमुत महती माया, आस्या अपि पतनकारणत्वादेव । एवं क्रोधलोभावपि वर्ज'नीयौ । ' तं पडिन्नाय पंडिए' दे परिज्ञाय पण्डितः, यत्र मान स्तत्र क्रोध इति मानादिकं हि तालपुट विषमिव प्रतिभवकारकं ज्ञपरिज्ञया चात्वा कषायान् कषायाणां परिणामं च परिज्ञाय - ज्ञात्वा 'पडिए' पण्डितः कषायान स्वात्मनिष्ठान् प्रत्याख्यानपरिज्ञया विषवत् परित्यजेत् । अयं भावः - यत्र मानः तत्र क्रोधो यत्र माया पड़े से बड़े बर्ती आदि के द्वारा सत्कार करने पर भी साधु स्वल्प भी अभिमान न करे । मान संयम रूपी प्रसाद के शिखर से गिराने में वज्र के समान है - पतन का कारण है । अथवा साधु को यह अहंकार नहीं करना चाहिए कि मैं ह्रीं सर्वोत्तम पण्डितमरण करने में समर्थ हूँ । इसी प्रकार साधु को माया भी नहीं करनी चाहिए । महती माया की तो बात ही क्या, स्वरूप माया का आचरण करना भी उचित नहीं है । माया भी पतन का कारण है । कोन और लोभ भी त्याज्य है । जहाँ मान होता है वहां क्रोष भी अवश्य होता है। अतएव इन चारों कषायों को तालपुट नामक विषम के समान पराभवकारी ज्ञपरिज्ञा से जाने कर तथा कषायों के परिणाम को भी जानकर पण्डित पुरुष प्रत्याख्यान परिज्ञा से विष के समान त्याग दे ।
વિગેરે દ્વારા સત્કાર કરવામાં આવે તે પણ સાધુએ જરા પણ અભિમાન न ४२५. भान-संयम प्रसादना शिरथीपाडवासी दल सरयु छे.અર્થાત્ પતનનું કે રહ્યું છે. અથ્થા સાધુએ એવા અહંકાર કરવા ન જોઈએ કે-હૂં જ 'ડિત્તમરહુમાં શક્તિમાન છુ. એજ પ્રમાણે સાધુએ માર્યા પણ કરવી ન જોઇએ. મેાટી માયાની તે વાતજ શી જરા સરખી માયાનુ આચરણ કરવું તે પશુ ચૈગ્ય નથી. માાં પણ પતનનું જ કારણ છે. ક્રોધ અને લેાલ પણ ત્યગ રા ચેશ્ય છે, જ્યાં ાન હેાય છે, ત્યાં ક્રોધ પણ અવશ્ય હાય છે, જ તેથી આ ચારે કાયાને તાલપુર નામના વિધની જેમ પરાભવકારી સરિજ્ઞાથી જાણીને તથા કાયાના પડિત પુરૂષ-પ્રત્યાખ્યાન પરિણાથી વિષ જેવા
हितावह है,
र
પિરણામને પણ સમજીને માનીને તેને ત્યાગ કરવા
