________________
सूत्रता
साधुभिरीकर्म न कर्त्तव्यम् । 'से' सः 'आयरियाण' आचार्याणाम् आर्याणां का (सयंले) शतांशः, शमितिपदमुपलक्षणम्, तेन स वक्ता-आचार्याणां शतसहस्त्रादपि अधोदेशे वर्तते इत्यवगन्तव्यम् । तथा 'जे. या 'असणस्म' अशनस्य, इहाऽपि अशनपदमुपलक्षणम् , तेन वस्त्रादीनामपि संग्रदो जेयः । तेन अशनःस्वादेः 'हे' हेतोः 'लावएज्जा' आलापयेत् । अस्याऽयमर्थः-य आहाराय वस्त्रप्राप्तये वा स्वकीयगुणान् परद्वारा प्रख्यापयेत्, सोऽप्याचायेंगतगुणेभ्यः सहस्रांऽशादप्यधोऽधो वर्तते साधुत्वरहितो भवति । स्वीयं गुणं स्वम्मुखादेव यो वर्णयति, स तु का कथंभूतश्चेति ज्ञानिन एव जानन्ति । अयमादप्यधम इति । य: उदरंमरी लोके स्वादुभोजनलोभेन लुब्धः स्वाभोजन प्राप्तियोग्यं निनो गृहमासाध तत्र धर्मलम्बी धर्मकथा करता है, उसे सर्वथा कुशील ही समझना चाहिए । साधुओं को ऐसा कर्म कदापि नहीं करना चाहिए। ___ इसके अतिरिक्त जो अन्न के लिए और उपलक्षण से वस्त्र आदि के लिए अपने गुणों को दूसरे के द्वारा प्रशंसा करवाता है, वह भी आचार्य के गुगों के शनांश या सहस्त्रांश भाग में नहीं है। वह साधुता से रहित है । जो अपने मुख से अपने गुण का वर्णन करता है, वह कौन और कैसा होता है, यह तो ज्ञानी ही जानते हैं। वस्तुतः वह अधम से भी अधम है।
आशय यह है कि जो उदरंभरा पेटभग स्वादिष्ट भोजन प्राप्त करने के उद्देश्य से किसी धनाढय के घर जाता है और उत्तम भोजन તને કુશીલ જ સમજ જોઈએ. સાધુઓએ એવું કર્મ કદી કરવું नये नही.
વળી અન્નને માટે (ઉપલક્ષણથી વસ્ત્રને માટે પણ ગ્રહણ કરી શકાય) * જે સાધુ પિતાના ગુણેની બીજા લેકે દ્વારા પ્રશંસા કરાવે છે અથવા પોતે જ પિતાના ગુણોની પ્રશંસા કરે છે, તે સાધુમાં પણ આચાર્યના શતાંશ, સહશ કે લક્ષાંશ ગુણેને પણ સદૂભાવ તે નથી. તે પણ સાધના રહિત હોવાને કારણે કુશીલ જ ગણાય છે જેઓ પોતાને માટે પિતાના ગળાની પ્રશંસા કરે છે, તેઓ કેણુ અને કેવાં હોય છે, તે તે જ્ઞાનીજ
જ છે. ખરી રીતે તે એવાં પુરુષે અધમમાં અધમ હોય છે. ' - આ કથનનું તાત્પર્ય એ છે કે જે ઉદરભર (વાદ લુપ) સાધુ, સંવાદિષ્ટ ભોજંન પ્રાપ્ત કરવાની લાલચે કેઈ ધનવાન માણસના ઘેર જઈને, ઉત્તમ
