Pragnav Bodh Part 02 Full Book

SR No.: 009276
Original Sutra Author: N/A
Author: Bramhachari, Paras Jain
Publisher: Shrimad Rajchandra Ashram
Total Pages: 623
Language: Gujarati
Classification: Book_Gujarati & Rajchandra
File Size: 295 MB

Page 376

૩૬૨
પ્રજ્ઞાવબોઘ-વિવેચન ભાગ-૨
વાવે તેવું સૌ ભણે છે. કંઈ પણ કરેલું અલેખે જતું નથી. ઘર્મ સંબંઘી કિંચિત્ પણ કલંક અત્યંત દુઃખ આપે છે. કરેલા કાર્યના ફળ સૌને ભોગવવા પડે છે. /૩૦ના
પ્રભાકરી નગરી ગયા, મળી સૌ રાજા સ્થાપે રે,
પુણ્ય અનંતવીર્યને અર્ધચક્રીપદ આપે રે. ૩૧ અર્થ - પ્રભાકરી નગરીએ ગયા પછી બધાએ મળી અનંતવીર્યને પુણ્યના બળે રાજા તરીકે સ્થાપિત કર્યા અને અર્ધચક્રવર્તીનું પદ આપ્યું. ||૩૧ાા.
બળભદ્ર-પુત્રી સુમતિ યૌવન વયમાં આવી રે
મહામુનિને દાન દે, પંચ દિવ્ય પ્રગટાવી રે. ૩ર. અર્થ - અપરાજિત તે બળભદ્ર કહેવાય છે. તેમની પુત્રી સુમતિ યૌવન વયમાં આવી. એકવાર મહામુનિને દાન આપતા તેના પુણ્ય પ્રભાવે, રત્ન, સુવર્ણ વગેરે પંચ દિવ્યની વૃષ્ટિ થઈ. //૩રા.
આવ્યા સૌ આશ્ચર્યથી, મહામુનિ વંદે રે;
ઉમ્મરલાયક સુમતિ દેખી, નૃપ નિમંત્રે રે. ૩૩ અર્થ - પંચ દિવ્ય થયા સાંભળી આશ્ચર્યથી બઘા ત્યાં આવી મહામુનિને વંદન કર્યા. પોતાની પુત્રી સુમતિને હવે ઉમ્મરલાયક થઈ જાણીને રાજાએ સ્વયંવરમાં આવવા બધા રાજાઓને નિમંત્રણ આપ્યું. [૩૩]
સ્વયંવરા આવી ઊભી સભા વિષે લઈ માળા રે,
શોભા અધિકી ઘારવા કરે કુમારો ચાળા રે. ૩૪ અર્થ - સ્વયંવરા એવી સુમતિ સભામાં માળા લઈને આવી ઊભી રહી ત્યારે પોતપોતાની અઘિકી શોભા બતાવવા રાજકુમારો અનેક પ્રકારની મોહમયી ચેષ્ટા કરવા લાગ્યા. ૩૪
દેવી નભથી ઊતરી, કંવરને ઉપદેશે રે ?
અહો! ઘનશ્રી, યાદ છે? હતી તું દેવી-વેષે રે. ૩૫ અર્થ - ત્યાં એક કૌતુક બન્યું. એક દેવી આકાશમાંથી નીચે ઊતરીને સુમતિ કુંવરીને ઉપદેશવા લાગી કે અહો! ઘનશ્રી, તને યાદ છે? તું દેવલોકમાં દેવી વેષે હતી. //૩પી.
શરત કરેલી આપણે જ્ઞાન થતાં એ રીતે રે
“ચ્યવે પ્રથમ તેને કરે, સુબોઘ બીજી પ્રીતે રે.” ૩૬ અર્થ - જ્યારે તું દેવી હતી ત્યારે આપણે પૂર્વભવનું જ્ઞાન થવાથી એવી શરત કરેલી કે જે પ્રથમ દેવલોકમાંથી ઔવે તેને બીજીએ પ્રેમપૂર્વક અહંતુ ઘર્મનો બોઘ કરવો. ૩૬
કથા આપણી હું કહું, વિચાર તે સુણીને રે,
અતિવિક્રમ નૃપ તો પિતા, માત અનંતમતીને રે- ૩૭ અર્થ – હવે હું તને આપણી કથા કહું છું. તે સાંભળીને વિચાર કર. પૂર્વભવમાં અતિવિક્રમ રાજા આપણા પિતા હતા અને માતા અનંતમતી હતી. [૩થા
બે કુંવરીઓ આપણે, નામ ઘનશ્રી તારું રે, અનંતશ્રી મારું હતું; નંદન ગુરુ સંભારું રે. ૩૮