________________
कल्पनियुक्तिः
३६. मोत्तुं पुराण-भावियसड्ढे संविग्ग सेस पडिसेहो ।
मा निद्दओ भविस्सई', भोयणमोए य उड्डाहो ॥८७॥२ ( दारं) ३७. इरि-एसण-भासाणं, मण-वयसा काइए य दुच्चरिए ।
अहिगरण-कसायाणं, संवच्छरिए विओसवणं ॥४८॥ (३६) (प्रा०चू०) मुत्तुं पुराणभा० (गाहा) सचित्तं-सेहं वा सेही वा जति पव्वावेति चऊगुरुं आणादिविराहणा । सो ताव जीवे ण सद्दहति, कथं ? जति भण्णतिएते आउक्काइया जीवा, तं च कालं ते पुणो दुक्खं परिहरितुं । ताहे सो भणति-जति एते जीवा, तो तुब्भे णिवयमाणे किं हिंडध, तुब्भे किर अहिंसया ? एवं ण सद्दहति । पादे ण धोव्वंति जति ताहे सो भणति-समल-चिक्खल्लं मद्दिऊण पादे वि ण धोवंति ताहे दुगंछति, किं एतेहिं समं अच्छंतेण असुईहिं ति गच्छेज्जा। अहवा धोवंति सागारियं ति पाउसदोसा। वासे पडते सो पडिस्सयातो ण णीति, सो य उवस्सगो डहरगो, ताहे जति मंडलीए समुद्दिसंते पासंति तो उड्डाहं करेति, विप्परिणमेति य, अण्णेहि य संसट्ठयं समुद्दिसावितो पच्छा वच्चति । अध मंडलीए ण समुद्दिसंति तो सामायारिविराहणा, समता मेरा य ण कता भवति । जति वा णिसग्गमाणा मत्तएसुं उच्चारपासवणाणि आयरंति तं दट्ठण गतो समाणो उड्डाहं करेज्ज । अध धरंति तो आयविराहणा, अथ निसग्गं ते णिति तो संजमविराहणा एवमादी दोसा जम्हा, तम्हा ण पव्वावेतव्वो । भवे कारणं पव्वावेज्जा । पुराणो वा अभिगतसड्ढो वा, अधवा कोत्ति राया रायामच्चो वा अतिसेसी वा अव्वोच्छित्ति वा काहिंति त्ति पव्वावेंति । ताधे पण विचित्ता वसधी महती य घेप्पति । जति जीवे चोदेति तत्थ पण्णविज्जति, पादाण य से कप्पो कीरति, समुद्देसे उच्चारादिसु य जयणाए जतंति आयरिंति, अण्णपडिस्सयं वा घेत्तूण जतणाए उवचरिज्जति ॥८६॥
इदाणिं अच्चित्ताणं गहणं छार-डगलय-मल्लयादीणं उडुबद्धे गहिताणं वासासु
(३६) (अव०) कारणे पुराणभावितश्राद्धान् संविग्नान् मुक्त्वा शेषाणां दीक्षायाः प्रतिषेधः, निर्धर्मो माभूत् । भोजने मण्डल्याम् उड्डाहो भवति । रात्रौ मोकस्य परीषहे आचमने उड्डाह: ||८७||
(३७) (अव०) ईर्येषणाभाषाग्रहणेनादाननिक्षेपणसमिति-पारिष्ठापनिकसमिती अपि १. मा होहि निद्धम्मो इति नियुक्तिपञ्चकम् । २. डगलच्छारे लेवे छड्डाण गहणे तहेव धरणे य ।
पूंछणगिलाणमत्तग, भायणभंगादिहेऊ से ॥ इति गाथा अधिका नियुक्तिपञ्चके ।