________________
લોભમાં નાખવા, દ્રવ્યાદિવડે પૂજા કરવી, કંકુ વડે પગલાં પડાવવાં, ભ્રષ્ટાચારી છતાં તેમના કરી આપેલા દોરાધાગાથી વાંચ્છિત થવાની નિષ્ફળ આશાઓ બાંધવી, સ્ત્રીવર્ગને તેમની પાસે જવાઆવવાની છૂટ આપવી – આ બધી નરી મૂર્ખતા જ છે ! પૂર્વે કોઈ કોઈ જતિઓ તેમજ શ્રીપુજ્યો કાંઈક પરિગ્રહની મૂર્છાવાળા તો હતા પણ ધર્મના રાગી હતા, સચિત્તના ત્યાગી હતા, સ્ત્રીસંસર્ગથી અલગ રહેતા, ધર્મસંબંધી કાર્યપ્રસંગે શૂરા હતા, રાજાઓને પણ રીઝવે એવા હતા, ધર્મની ઉન્નતિ કરનારા હતા, પોતાની ભૂલ પોતે સમજતા, શુદ્ધ માર્ગે ચાલનારની પ્રશંસા કરતા, શુદ્ધ માર્ગના ઇચ્છુક હતા, વિદ્યાભ્યાસમાં પ્રયાસ કરતા, વાદવિવાદમાં જીત મેળવતા અને ખોટો ડોળ ધરાવતા નહોતા. આ વાત હાલના જતિઓ અને શ્રીપૂજ્યોમાં બિલકુલ દૃષ્ટિએ પડતી નથી. તો કદી સમગ્ર સમુદાયના ઐક્યબળ સિવાય તેનું સર્વથા નિવારણ તો થઈ ન શકે. પણ તેઓની ઉપેક્ષા તો કરવી જ જોઇએ, ભક્તિ કરવાથી દૂર રહેવું જોઇએ, અને તેઓને ઉન્માર્ગી થવામાં પુષ્ટિ ન મળે એમ કરવું જોઇએ.
આ બધી હકીકત મહારાજશ્રીએ ધીમે ધીમે શ્રાવકવર્ગના દિલમાં ઊતારી. લોકો પણ સમજવા લાગ્યા અને ઉન્માર્ગથી પાછા વળી શુદ્ધ માર્ગના રાગી થયા.
એ વર્ષમાં વળી એક સંવેગી સાધુનો વેશ ધારણ કરનાર ઋદ્ધિસાગર નામના સાધુએ પણ મંત્ર-તંત્રાદિ અથવા શુકન
४०
