________________
શરણાગતિના ભાવનો સ્વામી શું કરતો હોય? કેમ રહેતો હોય? વગેરે વિચારણાને સ્કૂલ આકાર આપીને નિહાળવાથી હવે એ વાત હૈયે બરોબર રમી જાય છે કે શરણાગતના જેવો સુખી આ સંસારમાં કોઈ ન જ હોઈ શકે. શરણાગતિના ભાવ વિના વાસ્તવિક સુખની આછી-પાતળી છાંટ પણ ક્યાંય જોવા ન મળે.
વાસ્તવિક સુખના માર્ગે જવા સમગ્ર માનવસંસારે અહં-મમની લાગણીઓનો નાશ કરવો પડશે. દુઃખના ઉદ્ગમસ્થાનસમી એ લાગણીઓનો વિનાશ કરવા તારક તીર્થાધિપતિના શરણે જવું જ પડશે. મનોમંદિરમાં શરણાગતિના ભાવસમ્રાટના પધરામણાં કરાવ્યા સિવાય તો અહં અને મમની લાગણીઓ પોતાની ઉગ્રતા મૂકશે નહિ. એની સાથેના કોઈ પણ ક્રિયાકાંડ, કોઈ પણ જ્ઞાન, કોઈ પણ ધ્યાન સુખ-શાંતિનો લેશ પણ નહિ આપી શકે. અરે ! એવા જ્ઞાન, ધ્યાન કે ક્રિયાકાંડ તો વિષયભોગની જેમ કિંપાકફળની ઉપમા પ્રાપ્ત કરે છે.
એટલે જીવનવિકાસનું, વાસ્તવ સુખની પ્રાપ્તિનું, સમાધિરસની જમાવટનું આદ્ય સોપાન છે; તારક શ્રી તીર્થાધિપતિની શરણાગતિ.
છેવટે અશ્વત્થામાં પલાયન આ બાજુ નારાયણાસ્ત્ર શાંત પડતાં અશ્વત્થામાએ અન્ય સ્ત્ર છોડ્યું પણ બ્રહ્માસ્ત્ર છોડીને અર્જુને તેને નિષ્ફળ બનાવ્યું. ત્યાર બાદ અશ્વત્થામાએ સર્ષાસ્ત્ર છોડ્યું તો અર્જુને ગરૂડાસ્ત્ર છોડીને તેને પણ નિષ્ફળ બનાવ્યું.
હવે અશ્વત્થામા નિરાશ થઈ ગયો. એ જ વખતે આકાશવાણી થઈ કે, “હે અશ્વત્થામા ! કૃષ્ણાર્જુનને તો દેવો પણ જીતવાને સમર્થ નથી. હું તેમને જીતવાના નાહકના ફાંફાં મારી રહ્યો છે.”
અને...આ સાંભળીને વધુ હતાશ થઈ ગયેલો અશ્વત્થામા રણ મેદાનમાંથી પલાયન થઈ ગયો.
તે જ વખતે યુદ્ધના પંદરમા દિવસનો સૂર્યાસ્ત થયો.
ધર્મ તો મારો સ્વભાવ છે
૧૫૩
જૈન મહાભારત ભાગ-૨
