________________
દયા-ધર્મ હિરદે ધરિ રાખ્યો, પર ઉપકાર બડી;
દયા સરૂપ સકલ જીવન પર, જ્ઞાન ગુમાન ભરી. તેરો
છિમા સીલ સંતોષ ધીર ધરિ, કરિ સિંગાર ખડી, ભઈ હુલાસ મિલી જબ પિય કો, જગત બિસારિ ચલી. તેરો ચુનરી સબદ વિવેક પહિરિકે, ઘર કી ખબર પરી; કપટ-કિવરિર્યાં ખોલ અંતરકી, સતગુરૂ મેહર કરી. તેરો
દીપક જ્ઞાન ધરે કર અપને, પિય કો મિલન ચલી;
બિહસત બદન રૂ મગન છબીલી, જ્યાં ફૂલી કમલ કલી. તેરો૦
દેખ પિયા કો રૂપ મગન ભઈ, આનંદ પ્રેમ ભરી; કહૈ ‘ બીર’ મિલી જબ પિય સે, પિય હિય લાગિ રહી. તેરો ૧૩૪ (રાગ : ભૈરવી)
મત કર મોહ તૂ ! હરિ ભજનો માન રે.
ધ્રુવ
નયન દિયે દરસન કરનેકો, શ્રવન દિયે સુન જ્ઞાન રે. હરિ બદન દિયા હરિગુન ગાને કો, હાથ દિયે કર દાન રે. હરિ કહત ‘ કબીર’ સુનો ભાઈ સાધો, કંચન નિપજત ખાન રે. હરિ ૧૩૫ (રાગ : બિદ્રાવની સારંગ)
મન લાગો મેરો યાર ફ્કીરીમેં.
ધ્રુવ
જો સુખ પાવો રામ ભજનમેં, ઓ સુખ નાહિ અમીરીમેં. મન૦ ભલા બુરા સબકા સુનિ લીજૈ, કર ગુજરાન ગરીબીમેં. મન પ્રેમ-નગરમેં રહનિ હમારી, ભલિ બનિ આઈ સબૂરીમેં. મન૦ હાથમેં કૂંડી બગલમેં સોટા, ચારોં દિસિ જાગીરીમેં. મન આખિર યહ તન ખાક મિલેગા, કહા ફિત મગરૂરીમેં ? મન૦ કહત ‘કબીર' સુનો ભાઈ સાધો, સાહિબ મિલૈ સબૂરીમેં. મન૦ મળ્યો પ્રેમ બ્રજનાર, મગન થઈ મનમાં ફૂલી કા'ન કા'ન કહિ ફરી, ભાન ગઈ દેહનું ભૂલી
७८
ભજ રે મના
૧૩૬ (રાગ : ખમાજ)
મન ! તોહે કિસ બિધ કર સમઝાઉં ?
ધ્રુવ
સોના હોય તો સુહાગ મંગાઉ, બેંકનાલ રસ લાઉં; જ્ઞાનશબ્દકી ફૂંક ચલાઉં, પાની કર પિગલાઉં. મન ઘોડા હોય તો લગામ લગાઉં, ઉપર જીન કસાઉં, હોય સવાર તેરે પર બૈઠું, ચાબુક દેકે ચલાઉં. મન૦ હાથી હોય તો જંજીર ગડાઉં, ચારોં ઔર બંધાઉં;
હોકે મહાવત તોહે શિર બૈઠું, અંકુશ લેકે ચલાઉં. મન લોહો હોય તો એરણ મંગાઉં, ઉપર વન વાઉં; ધુવનકી ઘનઘોર મચાઉં, જંતર તાર ખિચાઉં. મન સમજ હોય તો જ્ઞાન સિખાઉં, સત્યકી રાહ બતાઉં;
કહત ‘કબીર' સુનો ભાઈ સાધો! અમરાપુર પહુચાઉં! મન
૧૩૭ (રાગ : કેદાર)
મન મસ્ત હુઆ તબ ક્યોં બોલે ?
હીરા પાયો, ગાંઠ ગઠિયાયો, બાર બાર વાંકો ક્યોં ખોલે ? ધ્રુવ હલકી થી જબ ચઢી તરા, પૂરી ભઈ અબ ક્યોં તોલે ? મન૦ સૂરત કલારી ભઈ મતવારી, મદવા પી ગઈ બિન તોલે. મન હંસા પાયે માનસરોવર, તાલ તલૈયાં ક્યોં ડોલે ? મન તેરા સાહિબ હૈ ઘટમાઁહી, બાહિર નૈનાં ક્યોં ખોલે ? મન૦ કહે ‘કબીર' સુનો ભાઈ સાધો ! સાહિબ મિલ ગયે તિલ ઓલે. મન૦
આભ ઝબૂકે વીજળી, ગાજે મેઘ મલાર પિયુ વગરની નારને, પ્રીતમ તું સંભાર
loe
કબીર