________________
૩૧૪ (રાગ : જોગિયા)
અરે જિયા, જગ ઘોખે કી ટાટર્ટી.
ધ્રુવ જૂઠા ઉદ્યમ લોક કરત હૈ, જિસમેં નિશદિન ઘાટી, અરે જાન બૂજકે અંધ બને હૈં, આંખન બાંધી પાટી. અરે નિકલ જાયંગે પ્રાણ છિનકમેં, પડી રહેગી માર્ટી. અરે ‘દૌલતરામ' સમઝ મન અપને, દિલકી ખોલ પાટી. અરે
૩૧૫ (રાગ : જૌનપુરી)
આપા નહિં જાના તૂને, કૈસા જ્ઞાનધારી રે ?
ધ્રુવ દેહાશ્રિત કરિ ક્રિયા આપો, માનત શિવમગચારી રે. આયા નિજનિવેદ વિન ઘોર પરિસહ, વિફ્સ કહી જન સારી રે. આયા શિવ ચાહે તો દ્વિવિધ કર્મä, કર નિજપરનતિ ન્યારી રે. આયા ‘ દૌલત’ જિન નિજભાવ પિછાન્યૌ, તિન ભવવિપતિ વિદારી રે. આયા
૩૧૬ (રાગ : વસંતભૈરવી)
ગુરુ કહત સીખ ઈમિ બાર-બાર, વિષસમ વિષયનકો ટાર-ટાર. ધ્રુવ ઇન સેવ અનાદિ દુખ પાયો, જનમ મરન બહુ ધાર-ધાર, ગુરુ કર્માશ્રિત બાધાજુત ફાંસી, બન્ધ બઢાવન દ્વન્દકાર. ગુરુ યે ન ઇન્વિકે તૃપ્તિહેતુ જિમિ, તિસ ન બુઝાવત ક્ષારવાર, ગુરુ ઇનમેં સુખ કલપના અબુધકે, બુધજન માનત દુખ પ્રચાર. ગુરુ ઇન તજિ જ્ઞાનપિયૂષ ચખ્યૌ તિન, ‘દૌલ' લહી ભવવાર પાર, ગુરુ
ભજ રે મના
પૂરા સદ્ગુરુ સેવતાં, અંતર પ્રગટે આપ મનસા વાચા કર્મણા, મિટે જનમકે તાપ
૧૯૨
૩૧૭ (રાગ : બહાર)
ચિન્મૂરતિ દ્રગધારી કી મોહે, રીતિ લગત હૈ અટાપટી. ધ્રુવ બાહર નારક-કૃત દુઃખ ભોગે, અંતર સુખરસ ગટાગટી; રમત અનેક સુરનિ સંગ પે તિસ, પરનતિ મૈં નિત હટાહટી. મોહે જ્ઞાન-વિરાગ શક્તિ તે વિધિફ્સ, ભોગત હૈ વિધિ ઘટાઘટી; સદન-નિવાસી તદપી ઉદાસી, તાતેં આસ્ત્રવ છટાઇટી. મોહે જે ભવહેતુ અબુધ કે તે, તસ કરત બંધ કી ઝટાઝટી; નારક-પશુ તિર્યંન્વ વિકલત્રય, પ્રકૃતિન કી હૈ કટાકટી. મોહે
સંયમ ઘર ન સકે પૈ, સંયમ ધારણ કી ઉર ચટાચટી;
તાસુ સુર્યથ-ગુણ કો ‘દૌલત’ કે, લગી રહે નિત રટારટી. મોહે
૩૧૮ (રાગ : બાગેશ્રી)
છાંડિ દે યા બુધિ
ભોરી, વૃથા તનસે રતિ જોરી. ધ્રુવ યહ પર હૈ ન રહે થિર પોષત, સકલ કુમલકી ઝોરી, યાસ” મમતા કર અનાદિત, બંધો કર્મકી ડોરી;
સહૈ દુખ જલધિ હિલોરી, છાંડિ દે યા બુધિ ભોરી, વૃથા યહ જડ હૈ તૂ ચેતન, યોં હી અપનાવત બરજોરી, સમ્યક્દર્શન જ્ઞાન ચરણ નિધિ, યે હૈ સંપત તોરી; સદા વિલી શિવગોરી, છાંડિ દે યા બુધિ ભોરી. વૃથા સુખિયા ભયે સીવ જીવ જિન, યાસોં મમતા તોરી, ‘દૌલ' સીખ યહ લીજૈ પીજે, જ્ઞાનપિયૂષ કટોરી; મિટૈ પરવાહ કઠોરી, છાંડિ દે બુદ્ઘિ ભોરી. વૃથા
પડી પડી તુજ પદપંકજે, ફરી ફરી માંગુ એ જ સદ્ગુરુ સંત સ્વરૂપ તુજ, એ દૃઢતા કરી દે જ ૧૯૩
દોલતરામજી