________________
(૨૪) હવે ગુજરાત દેશમાં આવેલા વઢીયાર નામના પ્રાંતમાં આવેલા પંચાસર નામના નગરમાં શિલાંગ સરિ નામના આચાર્ય પિતાના પરિવાર સહીત એક દહાડો પધાર્યા. હમેશાં મધુર ધ્વનિથી ધર્મોપદેશ આપી તે આચાર્ય લોકોનાં મનને રંજન કરતા હતા. એક દહાડે તે આચાર્ય જ્યારે દેહચિંતા માટે વનમાં ગયા, ત્યારે ત્યાં તેમણે એક વૃક્ષની ડાળે એક ઝેળીને લટકતી જોઈ. તે ઝોળીમાં નજર કરતાં તેમણે એક મહા સ્વરૂપવાન તથા ઉત્તમ લક્ષવાળા દેવકુમાર સરખા એક બાળકને જે. જે વૃક્ષની ડાળે તે ઝોળી લટકાવેલી હતી, તે વૃક્ષની છાયા બીલકુલ ત્યાંથી ખસી નહતી. તે જોઈ આચાર્ય મહારાજે વિચાર્યું કે, ખરેખર આ બાળક મોટો ભાગ્યશાળી છે. એટલામાં પાસે જ રહેલી તે બાળકની માતાને પૂછવાથી તેણીએ જણાવ્યું કે, હે ભગવન્! મારે ભર્તર આ ગુર્જર ભૂમિને રાજા હતા. તેને ભુવડ રાજાએ મારી નાંખે છે, હું ગર્ભવંતી હતી તેથી નાશીને અહીં આવેલી છું, અને અહીં આ પુત્રને મેં જ
ન્મ આપેલો છે. વળી અહીં વનફળ ખાઈને હું મારી આજીવિકા ચલાવું છું. તે સાંભળી ગુરૂ મહારાજે તેણીને ધીરજ આપી કહ્યું કે, હે રાણી! આ તારો પુત્ર ગુજરાતને રાજા થશે, અને ઘણાં ઉત્તમ કાર્યો કરશે તે સાંભળી રૂપસુંદરી રાણીને અસંત હર્ષ થયો.
પછી ગુરૂ મહારાજે ઉપાશ્રયે આવી શ્રાવક લે કોને તે વૃત્તાંતથી વાકેફ કર્યા, અને કહ્યું કે, તમે તે બાળકને તેની માતા સહીત અહીં લાવે? તે બાળક આ ગુજરાત દેશનો રાજા થશે. તે સાંભળી અસંત હર્ષિત થએલા શ્રાવકો તે વનરાજને તેની માતા સહીત ત્યાં તેડી લાવ્યા. અનુક્રમે તે વનરાજ જ્યારે મોટો થયે ત્યારે ક્રીડા કરતાં થકા ગામના બીજા બાળકોને મારવા લાગ્યા. તે જોઈ ગામના લોકોએ તેની માતાને કહ્યું કે, હવે તમે અહીંથી ચાલ્યા જાઓ? તે સાંવાળી રૂપસુંદરી રાણે પુત્રને લઈને પોતાના ભાઈ સુરપાળ પાસે ગઈ. સુરપાળ દેશમાં લુંટફાટ કરી પિતાની આજીવિકા ચલાવતો હતો, તેથી વનરાજ પણ પિતાના મામાને તે લુંટફાટના કામમાં મદદ કરવા લાગ્યો. એક દહાડે તે વનરાજ કેટલીક લુંટ કરીને આવ્યા બાદ વનમાં ભજન કરવાને બેઠે, પણ તે સમયે ભજન માટે ધી નહીં હોવાથી તેણે પિતાના માણસને ઘી શોધવાનો હુકમ કર્યો. તે માણસ ધીની શોધ માટે ચારે દિશાઓ તરફ જોવા લાગ્યા, એટલામાં તેઓએ એક વટેમાર્ગ વાણીઆને જતો જે તે વાણીઆના મસ્તસ્પર ધીની કુડલી હતી; તેથી હર્ષિત થએલા તે માણસોએ તે વાણીઆ પાસે જઈ કહ્યું
Aho ! Shrutgyanam